Κείμενο συμβολής ΚΑΡΦΙ-ΕΑΑΚ για το συντονιστικό ΕΑΑΚ θεσ/νικης 20/3

ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΠΟΛΕΜΟ, ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ

Τα τελευταία χρόνια μαίνεται ένας πόλεμος στη Μ. Ανατολή όπου μόνο ξέχωρα δε θα μπορούσαμε να τον δούμε από τα γεγονότα στην Ουκρανία, τον αγώνα των Κούρδων για ανεξαρτησία, αλλά ακόμα και από το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία. Οι εξελίξεις σε μια σειρά ζητημάτων είναι ραγδαίες κι εξίσου σημαντικές. Στις σημαντικότατες αποφάσεις του ΝΑΤΟ με την ΕΕ, ήρθαν να προστεθούν αυτές της Συνόδου της Μπαρτισλάβα για τη συγκρότηση του Ευρωστρατού και Ακτοφυλακής με στόχο την ένταση της ενοποίησης της εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής Πολέμου- καταστολής. Αυτό συνδέεται άμεσα με όλη τη συζήτηση που έχει ανοίξει στο ευρύ πολιτικό φάσμα των μεγάλων κρατών για το σχεδιασμό της ανοικοδόμησης της Λιβύης και το σχέδιο των ευρωπαϊκών επενδύσεων, σε μια ζώνη επίδικο μεταξύ ΗΠΑ- ΕΕ- Ρωσίας- Κίνας.

Η δομική κρίση του καπιταλισμού δείχνει με τον πιο σκληρό τρόπο, όπως παραδέχονται ακόμα και αστοί οικονομολόγοι, πως δεν υπάρχει προοπτική ξεπεράσματός της για τα επόμενα 50 χρόνια. Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, αλλά και επιμέρους αντιθέσεις μεταξύ αστικών κρατών οξύνονται σε μια τέτοια περίοδο με αποτέλεσμα ο πόλεμος να μη μένει μόνο στη μορφή πολεμικών - βομβιστικών συρράξεων, αλλά να εσωτερικεύεται σε κάθε κράτος με τη μορφή ενός νέου  τύπου πολέμου προς αντιμετώπιση  “εσωτερικών εχθρών”,  που χαλάνε τη συνοχή και την ακεραιότητά τους.

Υπάρχει μία ειδική σχέση ανάμεσα στις πολιτικές της ασφάλειας σε όλον τον κόσμο (Γαλλία- ΗΠΑ, πιο ειδικά Ελλάδα-Τουρκία), που απαντούν στον «κοινωνικό πόλεμο» και την πολεμική προετοιμασία για τις μεγάλες πλανητικές συγκρούσεις μεταξύ διακρατικών μπλοκ και γεωπολιτικών συμμαχιών, που απαντούν στο «κλασσικό ζήτημα» του πολέμου. Η σχέση αυτή αφορά τις νέες μορφές πολέμου και την αποτύπωσή τους στα στρατιωτικά δόγματα και στα κυβερνητικά πρωτόκολλα, οι αποστολές εκτός συνόρων και οι διεθνείς επεμβάσεις, οι εμπορικοί πόλεμοι και οι συγκρούσεις μυστικών υπηρεσιών, που εκτείνονται όλο και περισσότερο στα εσωτερικά των κρατών (βλ.Τραμπ) και οι μετασχηματισμοί έντονων εσωτερικών συγκρούσεων (Λιβύη/ Ουκρανία/ Συρία) σε πεδία ενδοϊμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων.

Έτσι έχουμε την μονιμοποίηση ενός κράτους έκτακτης ανάγκης στο όνομα της άμυνας και της ασφάλειας, που χαρακτηρίζεται με διώξεις σε μέλη του κινήματος, άρσεις προσωπικού απορρήτου, μονιμοποίηση κατασταλτικών ομάδων του κράτους στα κέντρα αστικών μητροπόλεων ( βλ. Παρίσι), αύξηση δαπανών για πολεμικό εξοπλισμό και εσωτερική ασφάλεια, με βασικό χαρακτηριστικό να μην διακρίνονται πια τα όρια ανάμεσα στον πόλεμο και την ειρήνη. Όλα αυτά έχουν γενικευτεί με ιστορικά πρωτότυπο τρόπο και σε πρωτόγνωρο βαθμό, τόσο, που τα αστικά επιτελεία λένε ευθαρσώς πως «πεδίο πολέμου είναι κάθε πεδίο κέρδους». Γι΄ αυτό, σήμερα, οι «πολιτικές» και οι «στρατιωτικές» επιχειρήσεις είναι επίπεδα έντασης και διαβάθμισης ενός συνολικού πολέμου.

Μόνο σε μια τέτοια βάση θα μπορούσαμε να δούμε και τις πρόσφατες συρράξεις Ελλάδας-Τουρκίας, ταυτόχρονα με την αυταρχικοποίηση σε εσωτερικό επίπεδο και των δυο κρατών. Αυτό κωδικοποιείται στην αναβάθμιση του στρατού και γενικότερα των μέσων καταστολής. Συγκεκριμένα στην Ελλάδα, παρατηρούμε την στρατιωτικοποίηση να εισάγεται ως μια από τις βασικές προτεραιότητες της από την αστική τάξη και τη διατήρηση του εξιόμαχού της έναντι σε οποιοδήποτε εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό. Έτσι εξηγείται η αύξηση των εξοπλιστικών δαπανών με την πρόσφατη αγορά όπλων F35 από τις ΗΠΑ, και τις διαρκείς πολυδάπανες πολυεθνικές ασκήσεις. Έτσι ακόμα εξηγείται η έδρα του στρατού στο ΠΑΜΑΚ. Το ελληνικό κράτος προσπαθεί να αξιοποιήσει όσο το δυνατόν καλύτερα κάθε παραγωγική δύναμη που διαθέτει στο εσωτερικό του (πχ πανεπιστήμιο) ώστε μέσω του στρατού και των πολεμικών συρράξεων να μπορεί να διεκδικήσει μια καλύτερη θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό πλέγμα.

Η αυταρχικοποίηση και η στρατιωτικοποίηση αυτή δεν αφορά μόνο την ενίσχυση του στρατού αλλά και την παράλληλη  σκλήρυνση των δομών του κράτους τόσο για την εξασφάλιση της εσωτερικής ακεραιότητας αλλά και με σκοπό την εύρεση νέων τρόπων εκμετάλλευσης  του εργατικού δυναμικού. Αυτό ακριβώς αποτελούν σήμερα τα κέντρα κράτησης των μεταναστών. Κλειστές δομές (και σχεδιάζεται να γίνουν ακόμα περισσότερο) απόλυτα ελεγχόμενες με τις οποίες μπορεί το κράτος να έχει πλήρη έλεγχο του εργατικού δυναμικού που στοιβάζεται εκεί μέσα. Οι μετανάστες, γέννημα του πολέμου των καπιταλιστών για το ξεπέρασμα της κρίσης, είναι αυτοί που τώρα θα αποτελέσουν σε όλες της χώρες που τελικά θα καταλήξουν ένα από τα πιο σκληρά εκμεταλλευόμενα κομμάτια της νέας εργατικής βάρδιας, γιατί σε αυτούς θα εφαρμοστούν οι υπεραντιδραστικότερες σχέσεις εργασίας μέχρι σήμερα. Τα κέντρα κράτησης, λοιπόν, είναι τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου το κράτος και το κεφάλαιο διαχειρίζονται τους μετανάστες σαν αναλώσιμους με τέτοιο τρόπο ώστε: όσοι χρειάζονται  να προωθούνται για εκμετάλλευση στην ΕΕ, όσοι χρειάζονται να μένουν στην Ελλάδα προς εκμετάλλευση ή έγκλειστοι μέχρι να εγκριθούν ως «νόμιμοι» και οι υπόλοιποι να επαναπροωθούνται πίσω στις χώρες τους χωρίς ποτέ να μαθαίνει κανείς για την κατάληξή τους (όλη αυτή η κατάσταση εντείνεται από τη συμφωνία ΕΕ- Τουρκίας). Επιπλέον, τα οχυρωμένα και απομονωμένα στρατόπεδα είναι μέρη, όπου όποιος/α στεγάζεται είναι απογυμνωμένος/η από κάθε στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα, ακόμα και για τον καπιταλισμό. Εκεί (όπως και στα ψυχιατρεία και τις φυλακές) εφαρμόζεται σε όλο της το μεγαλείο η κρατική καταστολή και λαμβάνει νέες διαστάσεις, πέρα από τα γνωστά σε μας όρια της. Κράτος και κεφάλαιο χωρίς κανένα εμπόδιο πειραματίζονται πάνω σε αυτούς τους ανθρώπους και δοκιμάζουν νέους τρόπους καταστολής, καταπίεσης, εκμετάλλευσης, περιορισμού και εγκλεισμού της ανθρώπινης ζωής.

Από την άλλη, όσον αφορά την υγειονομική περίθαλψη των μεταναστών στα στρατόπεδα, για το κεφάλαιο αποτελεί ένα ακόμη πεδίο κερδοφορίας. Χαρακτηριστικά στις δομές, που ονομάζονται «κέντρα προσωρινής κράτησης» (Διαβατά κλπ, μένουν συνολικά περίπου 58.000 άνθρωποι), παρέχεται χρηματοδότηση από την ΕΕ και η υγειονομική περίθαλψη των μεταναστών βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια διάφορων ΜΚΟ. Η κατάσταση ποικίλει από δομή σε δομή, δεν υπάρχει, όμως, πουθενά κανένας απολύτως έλεγχος στις ΜΚΟ για το τι είδους περίθαλψη παρέχεται και από τί προσωπικό. Οι «μη κυβερνητικές» αυτές οργανώσεις καρπώνονται σχεδόν όλα τα κονδύλια της ΕΕ για την υγειονομική περίθαλψη των προσφύγων. Ενώ, στα λεγόμενα κέντρα κράτησης (Κόρινθος, Αμυγδαλέζα, Πέτρου Ράλλη μένουν 2000 άνθρωποι), την αποκλειστική ευθύνη για τους μετανάστες την έχει η ΕΛΑΣ και δεν παρέχεται χρηματοδότηση. Σαν μια γενική εικόνα υπάρχει ένας γιατρός που να πηγαίνει σε κάθε κέντρο 200-700 ατόμων το πολύ κάθε πρωί τις καθημερινές. Υπεύθυνο για αυτά είναι το ΚΕΕΛΠΝΟ μέσω του οποίου εξακολουθεί να ζει και να βασιλεύει το λαθρεμπόριο ιατρικής και νοσηλευτικής εργασίας με ελαστικές προσωρινές εργασιακές σχέσεις.

Σε όλα αυτά εμείς οφείλουμε να προτάξουμε τη δική μας λύση πέρα από τα όρια της αστικής διαχείρισης της ανθρώπινης ζωής σαν αριθμό. Παλεύουμε μαζί με τους μετανάστες για να χτίσουμε ένα  μαχητικό αντιπολεμικό εργατικό διεθνιστικό κίνημα, που να αντιτάσσεται στον πόλεμο των καπιταλιστών στη Μ. Ανατολή, που δε λογαριάζει καμία ανθρώπινη ζωή μπροστά σε νέα πεδία και τρόπους κερδοφορίας. Ένα αντιπολεμικό εργατικό διεθνιστικό  κίνημα τέτοιο είναι εξίσου αναγκαίο να αντιτάσσεται στον πόλεμο, που διεξάγεται από το ίδιο το κράτος στο εσωτερικό του, στην προσπάθεια να καταστείλει κάθε φωνή ντόπιου ή μετανάστη, που γίνεται απειλητική για την εσωτερική του ηρεμία. Αναγνωρίζουμε ότι με τους μετανάστες έχουμε κοινό ταξικό εχθρό δεν είναι άλλος από το σύστημα που γεννά τον πόλεμο την φτώχεια και την εξαθλίωση.  Είναι το σύστημα που θέλει εκκενωμένες τις καταλήψεις στέγης στις οποίες εμείς στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες και ως ΕΑΑΚ οφείλουμε να ενισχύουμε. Η παρέμβαση στα στρατόπεδα είναι αναγκαία ώστε να παλέψουμε μαζί με τους μετανάστες για κοινά βασικά δικαιώματα (όπως δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία, στέγαση, μόνιμη και σταθερή δουλειά) και πρέπει να ιεραρχηθεί το επόμενο διάστημα στις προτεραιότητες της ΕΑΑΚ. Τέλος, για να χτίσουμε ένα κίνημα από τα κάτω, ξεκινάμε την προσπάθεια μέσα από τους συλλόγους μας, ώστε να εμφανιστεί ξανά ο συντονισμός συλλογικοτήτων για το προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα (ΣΥ.ΠΡΟ.ΜΕ.) στην πόλη.

ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ:

·         Να σταματήσει τώρα ο πόλεμος στη Μ.Ανατολή

·         Κατάργηση της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας

·         Καμία εμπλοκή σε ΝΑΤΟ και Ευρωστρατό

·         Να κλείσουν τώρα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης

·         Ένταξη όλων των προσφύγων στον αστικό ιστό, να σταματήσει τώρα η πολιτική εγκλεισμού τους και δήθεν φιλοξενίας

·         Καμία δίωξη αγωνιστών και αγωνιστριών

Την ημέρα της γυναίκας παλεύουμε ενάντια στο σεξισμό όπως και τις υπόλοιπες

Πρόλογος #1

Στις 8 Μάρτη είναι η Παγκόσμια Ήμερα της γυναικάς. Είσαι γυναίκα και γιόρτασε το με μια ανανέωση των μακιγιάζ σου καθώς η Oriflame σου προσφέρει ένα προνομιακό σετ ομορφιάς αποκλειστικά για εκείνη την ημέρα. Προσφορές τόσο μοναδικές, όσο εσύ.

Ουπς.

Αντι προλόγου...

Στις 8 Μάρτη είναι η «παγκόσμια ημέρα» της γυναίκας. Η σημασία της ημέρας αυτής είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη θέση της γυναίκας στο σήμερα, με την ανάδειξη της γυναικείας εκμετάλλευσης, και την πάλη ενάντια στο σεξισμό και τη ρίζα του.

Τι έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857;

Οι εργάτριες στα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης απεργούν μαζικά και διαδηλώνουν διεκδικώντας ίσους μισθούς με τους άντρες και καλύτερες συνθήκες. Εργοδοσία και κυβέρνηση καταστέλλουν άμεσα και έτσι η διαδήλωση που φαινόταν να έχει δυνατότητα να μετεξελιχθεί σε γενικευμένη εξέγερση, πνίγεται στο αίμα.

Σήμερα;

Παρόλο που οι αγώνες των γυναικών για ίσα δικαιώματα με τους άντρες έχουν καταφέρει ορισμένες σημαντικές νίκες, η ισότητα μεταξύ των δυο φύλων δεν είναι απλά μακρινή αλλά ανέφικτη στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία.

Ένα καθημερινό παράδειγμα: Η συχνότερη συμβουλή των γιατρών προς τις γυναίκες φοιτήτριες της σχολής μας είναι να μην γίνουμε χειρουργοί, γιατί θα κάνουμε παιδιά, η χειρουργική είναι αντρική ειδικότητα. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν προκύπτει τυχαία. Οι άντρες συνολικά εξαιρούνται από την ευθύνη ανατροφής των παιδιών έχουν το ελεύθερο να επιλέξουν όποιο επάγγελμα θέλουν, να αναδειχθούν σε υψηλόβαθμα στελέχη σε αντίθεση με τις γυναίκες που απολύονται επειδή μένουν έγκυες ή προσλαμβάνονται με την προϋπόθεση να μην κάνουν παιδιά.

Με μια σύντομη ματιά σε ορισμένα στοιχεία βλέπουμε ότι μόλις το 4% των θέσεων εξουσίας σε εταιρείες ανήκει σε γυναίκες. Η εμπιστοσύνη σε μια γυναίκα στον εργασιακό τομέα είναι πολύ πιο χαμηλή από αυτήν του άντρα χωρίς καμία βιολογική βάση. Το πόσο αυτό συμφέρει φαίνεται στο εξής: με την αναπαραγωγή αυτής της σεξιστικής ρητορείας οι εταιρείες δεν χάνουν την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν τις γυναίκες περισσότερο και έτσι για την ίδια δουλειά με έναν άντρα αμείβονται λιγότερο (και προφανώς παράγουν το ίδιο έργο!). Συγκεκριμένα το 2016 μια γυναίκα κατά μέσο όρο για την ίδια δουλειά με έναν άνδρα αμειβόταν το 78% του μισθού.

Ας σημειώσουμε επίσης ότι μετά το πέρας του εργασιακού 8ώρου η γυναίκα της οικογένειας είναι αυτή που θα αναλάβει τις εργασίες του νοικοκυριού και την ανατροφή των παιδιών (και εδώ αναφερόμαστε στην κυρίαρχη τάση που είναι συντριπτικά πλειοψηφική αναγνωρίζοντας ότι υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις που όμως είναι σπάνιες).

Παράλληλα με όλα αυτά σήμερα η γυναίκα αντιμετωπίζεται σαν σεξουαλικό αντικείμενο και υποχείριο του άντρα. Σύμφωνα με έρευνα του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων το 2014, το 43% των γυναικών στην Ευρώπη έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση τουλάχιστον μία φορά με τα περισσότερα ποσοστά να αφορούν το προηγούμενο έτος. Η κουλτούρα του βιασμού αποτελεί ακριβώς μια από τις εξοργιστικές διατάσεις που παίρνει ο σεξισμός σήμερα.

Μέσα από όλη αυτή την διαστροφή το κεφάλαιο βρίσκει αηδιαστικούς τρόπους να κερδοφορεί. Η βιομηχανία του σεξ είναι μια από τις πιο προσοδοφόρες επιχειρήσεις που βασίζονται πάνω στην εμπορευματοποίηση του σώματος (πορνογραφία, πορνεία και σωματεμπορία). Επιπλέον το γυναικείο σώμα αποτελεί ένα βασικό μέσο διαφήμισης και καταφέρνει να πουλήσει άπειρα χρήσιμα ή άχρηστα προϊόντα στο σύγχρονο υπερκαταναλωτικό υποκείμενο το οποίο έχει διαμορφωθεί από το ίδιο το κεφάλαιο για ευνόητους λόγους. Και η γυναίκα είναι το κύριο θύμα του. (βλέπε πρόλογος #1).

Τι κρίμα για αυτούς όμως γιατί για μας η 8 Μάρτη δεν είναι ούτε αφορμή για ψώνια ούτε καμία γιορτή. Είναι μια υπενθύμιση όλων των αγώνων των γυναικών στην ιστορία αλλά και της ανάγκης για συλλογική πάλη ενάντια στο σεξισμό αλλά και κάθε διάκριση, που διεκδικεί ισότητα η οποία πραγματοποιείται με την ολοκληρωτική ρήξη με την πηγή του προβλήματος που δεν είναι άλλη από την σάπια πραγματικότητα του καπιταλισμού και της πατριαρχίας. Στεκόμαστε ταξικά αλληλέγγυοι/ες στις εργάτριες της ΣΚΟΤ, στις καθαρίστριες των νοσοκομείων και των λεωφορείων, στις γυναίκες εκπαιδευτικούς που πρωτοστατούν στους εργατικούς αγώνες, στις μετανάστριες που διαδηλώνουν για καλύτερη ζωή.

Γιατί είναι αυτές που μαζί τους όλοι και όλες οι καταπιεσμένοι και καταπιεσμένες του κόσμου από τα δεσμά του κεφαλαίου χτίζουμε ένα μαχητικό κίνημα από τα κάτω που παλέυει για τη κατάργηση κάθε είδους εκμετάλλευσης. Μαζί τους οραματιζόμαστε μια κοινωνία της πραγματικής χειραφέτησης όλων των ανθρώπων σε όλα τα επίπεδα ή, με άλλα λόγια, την κοινωνία των αναγκών μας.

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ 8 ΜΑΡΤΗ

ΣΤΙΣ 18.00, ΣΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ!

Ένας χρόνος σχεδόν έχει περάσει από την συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας και τα αποτελέσματα είναι εμφανή. Μετανάστες πεθαίνουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι απελάσεις και οι επαναπροωθήσεις στην Τουρκία συνεχίζονται, με άγνωστο το μέλλον γι αυτούς τους ανθρώπους στην «ασφαλή χώρα της Τουρκίας» όπως λέει κι η συμφωνία. Στρατός-ΝΑΤΟ-Frontex( βλ. παρουσία ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, εκατοντάδες στρατιωτικούς στα στρατόπεδα προσφύγων κ.ά.) έχουν κύριο λόγο στη διαχείριση του προσφυγικού καταστέλλοντας και τρομοκρατώντας πλήθη εντός κι εκτός στρατοπέδων και οι φράχτες στα σύνορα διατηρούνται και ενισχύονται. Οι συνθήκες κράτησης παραμένουν άθλιες και μες στα στρατόπεδα επικρατεί μια σιωπηρή κραυγή που λέει “no future- black future for us” όπως δηλώνουν και οι ίδιοι. Οι ίδιοι οι πρόσφυγες είναι αυτοί που μας λένε πως οι ΜΚΟ, όπως και ισχύει, δε δίνουν αλληλεγγύη, αλλά είναι οι «αλληλέγγυοι επι πληρωμή» που έρχονται να κάνουν «βάρδιες ανθρωπισμού» και μετά εξαφανίζονται, γεμίζοντας τις τσέπες του Κόκκαλη και κάθε άλλου εργολάβου που επενδύει στην ανθρωπιά.

Είναι όμως αυτά το hot-spots κέντρα φιλοξενίας;

Σίγουρα όχι. Μπορεί σε κάποιους να ακούγεται υπερβολικό, αλλά όταν μιλάμε για hot-spots μεταναστών, μιλάμε για σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και αυτό γιατί μιλάμε για δομές του κράτους όπου καταργούνται στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα όπως αυτά της εξασφάλισης βασικών αναγκών ενός ανθρώπου.( βλ. απόκρυψη από τα κανάλια των δεκάδων θανάτων που έχουν συντελεθεί εντός των στρατοπέδων). Μιλάμε για δομές του κράτους όπου επιτυγχάνεται ο εγκλεισμός χιλιάδων ανθρώπων που έχουν φτάσει στα όρια της εξαθλίωσης και αποτελούν άμεση «εσωτερική απειλή» για κάθε κράτος που σε περιόδους κρίσης προσπαθεί να κρατήσει τη συνοχή του, να διορθώσει τα κακώς κείμενά του για να βγει αλώβητο από την οκτάχρονη πλέον δομική κρίση του συστήματος που τo ίδιo συνέβαλε στο ξέσπαμά της. Είναι οι άνθρωποι που πρώτα και κύρια βιώνουν με τον χειρότερο τρόπο τα αποτελέσματα των πολιτικών αυτών, καθώς όχι μόνο άφησαν τα σπίτια τους, φτωχοποιήθηκαν βίαια και τώρα βιώνουν τις άθλιες συνθήκες κράτησης. Αυτές εν τέλει οι δομές, είναι στρατόπεδα συγκέντρωσης καθώς θα αποτελέσουν ένα μοχλό πίεσης για την επιβολή των νέων συνθηκών εργασίας που ακούνε στο όνομα της επισφάλειας, των ελαστικών ωραρίων, των υποκατώτατων μισθών κι έτσι οι πρόσφυγες αποτελούν οργανικό κομμάτι της νέας εργατικής βάρδιας που ακούει στο όνομα, με τη σειρά της, της μισοδουλειάς-μισοανεργίας ως μόνιμη κατάσταση. Είναι χαρακτηριστικό το πώς ο σύνδεσμος βιομηχάνων της Γερμανίας είπε το υποκριτικό «refugees welcome» ξέροντας ότι ένα διαχειρίσιμο ποσό προσφύγων θα ήταν γι αυτούς, όπως και για κάθε βιομήχανο-εργολάβο, ένα ποσό φτηνού-ευέλικτου εργατικού δυναμικού.

Πώς απαντάμε σε όλα αυτά;

Αν θέλαμε να δώσουμε μια απάντηση σε αυτό, σίγουρα δε θα πρέπει να μείνουμε σε μια απλή αλληλεγγύη και μόνο που πολλές φορές επικρατεί, χωρίς να υποτιμάται προφανως το τεράστιο κύμα υλικής βοήθειας στους πρόσφυγες που ξέσπασε πέρυσι μέσα από σωματεία, συλλογικότητες και φοιτητικούς συλλόγους ( βλ. ΦΣ Ιατρικής ΑΠΘ, όπου και πήγαμε στην Ειδομένη) . Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε σήμερα πως οι πολιτικές που έχουν φέρει Μνημόνια, είναι ίδιες με τις πολιτικές που γέννησαν τους φρικτούς πολέμους στη Μ.Ανατολή. Εν τέλει, αν θέλουμε να εναντιωθούμε στον πόλεμο της Μ.Ανατολής, αυτό περνάει από την εναντίωσή μας στον πόλεμο που διεξάγει κυβέρνηση και κράτος σε όποιον αντιστέκεται και απειλεί την αναγκαία ομαλότητα που θέλουν για συνέχιση της επίθεσης στον κόσμο της εργασίας με το ασφαλιστικό, για συνέχιση της καταστολής ( από δίκες φοιτητών που συνδικαλίζονται εώς δίκες αγωνιστών που υπερασπίζονται το δικαίωμα στην πρώτη κατοικία και δίκες αγωνιστών που αναδεικνύουν τα καψόνια και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης για τους φαντάρους). Μία αναγκαία ομαλότητα για την επιβολή των νέων συνθηκών όπου θα ζούμε και θα (αν)εργαζόμαστε!

 Αυτοί που με δάκρυα κλαίνε για κάθε νέο πνιγμό στη Μεσόγειο, είναι αυτοί που θέλουν διαχωρισμό προσφυγόπουλων και «ελληνόπουλων» στα σχολεία. Δε μας ξεγελούν! Η ρατσιστική πολιτική των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα μας βρει απέναντί τους! Και αυτό που θα βρει απέναντί τους είναι ένα αντιφασιστικό-αντιπολεμικό κίνημα όπου την ίδια ώρα που θα παλεύει για το να σταματήσουν οι πόλεμοι, θα εξασφαλίζει πως όλα τα προσφυγόπουλα θα κάτσουν στα θρανία, όπως και έκανε με περρίσιο θάρρος και αγωνιστικότητα στο Ωραιόκαστρο, παρα τη συγκέντρωση φασιστοειδών και τον αστυνομικό κλοιό που είχε δημιουργηθεί!

-          Να σταματήσει τώρα ο πόλεμος στη Μ.Ανατολή

-Καμία εμπλοκή σε ΝΑΤΟ και ευρωστρατό

- Να κλείσουν τώρα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης

-Ένταξη όλων των προσφύγων στον αστικό ιστό, να στατήσει τώρα η πολιτική εγκλεισμού τους και δήθεν φιλοξενίας!

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ-ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 18/3, 12:00, στο Αγ. Βενιζέλου!