Λίγα λόγια για το παρόν και το μέλλον: το πανεπιστήμιο και η εργασιακή μας προοπτική

Το σύστημα βιώνοντας τον όγδοο χρόνο της παγκόσμιας δομικής του κρίσης επιχειρεί το ξεπέρασμά της μέσω της όξυνσης της εκμετάλλευσης της ανθρώπινης εργασίας. Αυτό σηματοδοτεί μειώσεις μισθών κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων και κοινωνικών παροχών, νέες μορφές εντατικοποιημένης και ευέλικτης εργασίας κ.τ.λ.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ παραμένει πιστή στη γραμμή της ευρωπαϊκής ένωσης, έρχεται να εντείνει την ήδη άσχημη κατάσταση που επικρατεί στην αγορά εργασίας με το νέο εργασιακό νομοσχέδιο. Αυτό περιλαμβάνει την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, την μείωση του κατώτατου μισθού και του υποκατώτατου μισθού (για τους εργαζόμενους κάτω των 25 ετών προβλέπεται ακόμα χαμηλότερος μισθός), την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού, την μείωση των αμοιβών για υπερωρίες και των επιδομάτων. Επίσης, τσακίζει τη δυνατότητα των εργαζομένων να διεκδικούν συλλογικά, καθώς προβλέπει ότι η απόφαση για απεργία πρέπει να παίρνεται από το απογορευτικό ποσοστό του 51% των εργαζομένων ενός κλάδου ή μίας επιχείρησεις, ότι ο εργοδότης πρέπει να ενημερώνεται για την επικείμενη απεργία πολλή καιρό πριν, δεν προστατεύει τους εργαζομένους από απολύσεις που ως μόνο αίτιο έχουν τη συνδικαλιστική τους δράση, και θεσμοθετεί τη λεγόμενη “απεργία του εργοδότη” ή lock-out, δηλαδή τη δυνατότητα να κλείσει ο εργοδότης για κάποιες μέρες την επιχείρηση, σαν αντίποινα ή σαν απειλή.

Ανεπηρέαστοι από αυτά τα μέτρα δεν θα μπορούσαν να μείνουν και οι εργαζόμενοι στο χώρο της υγείας και ιδιαίτερα τα κατώτερα στρώματα: εργολαβικοί εργάτες, επικουρικοί, συμβασιούχοι γιατροί, νοσηλευτές, διοικητικοί, τεχνικοί, εργαζόμενοι ΚΕΕΛΠΝΟ, μαθητευόμενοι του ΟΑΕΔ και σπουδαστές των ΤΕΙ, αλλά και άμισθοι επιστήμονες κάνοντας την πρακτική τους αναλαμβάνουν πόστα που δεν φτάνουν οι μόνιμοι για να καλύψουν.

Τι παίζει στα νοσοκομεία;                                                                                                                                                            

Στα νοσοκομεία βρισκονται κυριολεκτικά σε κατάσταση διάλυσης: τα κενά παραμένουν (πάνω από 25000 κενές οργανικές θέσεις υγειονομικών), τμήματα να κλείνουν, οι λίστες αναμονής για ειδικότητα αδειάζουν λόγω της μαζικής μετανάστευσης νέων γιατρών (ακόμα και σε ειδικότητες πρώτης γραμμής οπως χειρουργοί, αναισθησιολόγοι σε μεγάλα νοσοκομεία της Αθήνας), η ανεξέλεγκτη παραβίαση του ωραρίου συνεχίζεται με εργαζόμενους να περνάνε το πλαφόν των 7 εφημεριών και να δουλεύουν χωρίς να λαμβάνουν τα ρεπό που δικαιούνται, οι λίστες της ντροπής για ΜΕΘ συνεχίζουν να υπάρχουν, η ποιότητα περίθαλψης και η εκπαίδευση ειδικευόμενων και ειδικευμένων υποβαθμίζονται.

Πιο συγκεκριμένα:

Επικουρικοί - η νέα βαθμίδα γιατρών

Μέσα σε όλα αυτά, τείνει να παγιωθεί και να μαζικοποιηθεί μια νέα «βαθμίδα» στο ΕΣΥ εναλλασσόμενων, περαστικών, αναλώσιμων ιατρών, με όσο λιγότερα δικαιώματα και όσο περισσότερες αρμοδιότητες γίνεται, οι λεγόμενοι «ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟΙ». Είναι αυτοί που θα κάνουν τη λάντζα του ειδικευόμενου έχοντας την ευθύνη του ειδικευμένου, που θα καλύψουν όποια ανάγκη προκύψει, που δεν έχουν δικαίωμα εκπαιδευτικής άδειας, που θα πάρουν καλοκαιρινή άδεια αρχές Ιουλίου και θα κρατήσουν το νοσοκομείο όλο τον Αύγουστο, που μπορεί να βρεθούν οπουδήποτε στα όρια της υγειονομικής περιφέρειας που θα δηλώσουν ( από τον Πειραιά στη Χίο, απ’ τα Γιάννενα στην Καλαμάτα κτλ) και που στο τέλος της ετήσιας θητείας τους θα τους πετάξουν σα στυμμένες λεμονόκουπες, θα καταλήξουν πάλι στον πάτο της λίστας περιμένοντας τη σειρά τους και το τμήμα τους θα μείνει πάλι λειψό, αναζητώντας τον επόμενο. Είναι προφανές πως η ίδια η κυβέρνηση, με τις παρατάσεις της θητείας μερίδας επικουρικών (λήξη θητείας πριν τις 30/9) καθώς και με τις δημόσιες δηλώσεις για μεγάλα κενά και ανάγκη χιλιάδων μόνιμων προσλήψεων στα νοσοκομεία ομολογεί στην πράξη πως οι επικουρικοί γιατροί καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες παρόλα αυτά αρνείται να εγκρίνει άλλες παρατάσεις αφού το κουαρτέτο θα τις θεωρήσει μόνιμες προσλήψεις.

Συγκεκριμένα το υπουργείο επιμένει πως δεν πρόκειται να δοθεί παράταση θητείας στους Επικουρικούς Γιατρούς που η θητεία τους λήγει από 1/10/16 και μετά. Αν το αντίστοιχο νοσοκομείο εκτιμά πως εξακολουθεί να χρειάζεται την συγκεκριμένη θέση, τότε πρέπει να αποστέλλει σχετικό αίτημα στο Υπουργείο έγκαιρα πριν την λήξη της θητείας του υπηρετούντος ώστε να επαναπροκηρύσσεται και να καλύπτεται με την ισχύουσα διαδικασία του πίνακα ανά ΥΠΕ.

Η επιλογή αυτή της κυβέρνησης οδηγεί σε κατάρρευση την λειτουργία των τμημάτων και των νοσοκομείων και σε ραγδαία επιδείνωση των όρων δουλειάς επεκτείνοντας όλο και περισσότερο τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και την ανακύκλωση της ανεργίας στο χώρο των νοσοκομείων.

Το ΚΕΕΛΠΝΟ δείχνει το δρόμο της ελαστικής εργασίας χωρίς δικαιώματα

Στο ίδιο πνεύμα κινούνται και οι εξευτελιστικές συμβάσεις εργασίας-μπλοκάκι με το αμαρτωλό ΚΕΕΛΠΝΟ. Συμβάσεις που προβλέπουν αποδοχές ενιαίου μισθολογίου (30% λιγότερα χρήματα από του επικουρικού) ενώ εντελώς αυθαίρετα, η προϋπηρεσία δεν έχει προς το παρόν αναγνωριστεί με τις τελικές τακτικές αποδοχές να υπολογίζονται στα 600-700 ευρώ! Εξίσου και για τους νοσηλευτές, η προϋπηρεσία δεν αναγνωρίζεται ούτε λαμβάνουν επίδομα ανθυγιεινής εργασίας. Την ίδια στιγμή, λόγω των γνωστών δικαστικών εξελίξεων και του δικομματικού σκυλοκαβγά το ΔΣ δεν υπογράφει ούτε την τακτική μισθοδοσία με γιατρούς και νοσηλευτές να μην έχουν πληρωθεί για το πρώτο δεκαπενθήμερο του Οκτώβρη! Όπως φαίνεται το επικοινωνιακό παιχνίδι της κυβέρνησης ότι θα καλυφθούν τα κενά στις ΜΕΘ γίνεται στις πλάτες των εργαζομένων με ραγδαία επιδείνωση των όρων εργασίας και έχει ήδη οδηγηθεί σε παταγώδη αποτυχία με μόνο τους μισούς από τους 100 προβλεπόμενους γιατρούς να είναι στις θέσεις τους 11 μήνες μετά.

Εργολαβικοί Εργαζόμενοι Καθαριότητας, Σίτισης, Φύλαξης

Οι εργολαβικοί εργαζόμενοι ήταν ο προάγγελος των ελαστικών σχέσεων εργασίας στα νοσοκομεία, ένα ακόμα μεγάλο κομμάτι εργαζόμενων που ενώ προσφέρει υπηρεσίες αναγκαίες και υποχρεωτικές για τη λειτουργία του νοσοκομείου σε μόνιμη βάση, αντιμετωπίζεται ως αναλώσιμοι, έρμαιο το κάθε εργολάβου. Η ομηρία συνεχίζεται, το ίδιο και η κοροϊδία. Οι εργολάβοι εξακολουθούν ανενόχλητοι να αλωνίζουν στα δημόσια νοσοκομεία, ξεζουμίζοντας τους εργολαβικούς εργάτες, τρομοκρατώντας, απειλώντας, χρωστώντας δεδουλευμένα.

Η αρχική απόφαση του Υπουργείου για ατομικές συμβάσεις (χωρίς 13^ο και 14^ο μισθό, με απαγόρευση άδειας ασθενείας και εγκυμοσύνης κτλ), στο όνομα της «απαλλαγής από τους εργολάβους», ποτέ δεν είχε στόχο να διασφαλίσει τα δικαιώματα των συναδέλφων αλλά το πως θα μειώσει το κόστος αυτών των υπηρεσιών αδιαφορώντας για τους συναδέλφους και τις ανάγκες τους. Ακόμα και με τη νέα ρύθμιση που το υπουργείο έχει υποσχεθεί (εδώ και αρκετούς μήνες) κάθε άλλο παρά εξασφαλίζεται η μόνιμη σταθερή δουλειά αφού είναι ορισμένου χρόνου, με ημερομηνία λήξης εντός 24μηνών. Έτσι διαιωνίζεται το καθεστώς προσωρινότητας και ομηρίας. Ανακυκλώνεται η ανεργία και εντείνεται ο κανιβαλιστικός «ανταγωνισμός» μεταξύ χαμηλόμισθων και ανέργων για ένα ξεροκόμματο.

Πανεπιστήμιο: οι εργαζόμενοι του μέλλοντος                                                                                                                                                                                                      

Νέο Πρόγραμμα σπουδών; Ευχαριστώ δε θα πάρω!          

Τα τελευταία 2 χρόνια ακούμε για μία επικείμενη αλλαγή του Προγράμματος Σπουδών στην σχολή μας. Και παρόλο που  αφορά τόσο αυτό το θέμα εμάς τους φοιτητές, μιας που θα επωμιστούμε τις αλλαγές, οι διαδικασίες για την διαμόρφωση του νέου προγράμματος προχωρούν κρυφά, παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες του φοιτητικού μας συλλόγου, μέσα από μαζικές παραστάσεις στη συνέλευση των καθηγητών και στον πρόεδρο της Ιατρικής, να λάβει κάποια ενημερωση για τις κατευθύνσεις του, αλλά και για το σε ποιο στάδιο βρίσκεται η επεξεργασία του. Η τελευταία όχι και ιδιαίτερα εκτενής, θα λέγαμε, ενημέρωση έγινε στις 1/6/15. Πέρα από τις επιμέρους αλλαγές που αφορούν ένα ή δυο μαθήματα, προσπαθώντας να ξεχωρίσουμε τη κεντρική κατεύθυνση, αναγνωρίζουμε τους εξής κόμβους:

·Η μείωση της εξεταστικής περιόδου, ή καλύτερα, η διεύρυνση της σε όλη τη χρονιά με συνεχή αξιολόγηση, τεστ και προόδους

·Εισαγωγή αλυσίδων μαθημάτων ανά συστήματα ή αλλιώς πώς θα κάνουμε κομματάκια το γνωστικό  σας αντικείμενο και πως θα γίνουν ακόμα πιο δύσκολες οι σπουδές μας

·Διάκριση του προγράμματος σε 3 κύκλους σπουδών: Προκλινικό 1^ο-2^ο έτος, Κλινικό 3^ο-5^οέτος και αυστηρά και μόνο κλινική άσκηση στο 6^ο έτος, με επιλογή μίας ειδικότητας: στο δρόμο της διάσπασης του πτυχίου

·Η μετατροπή κάποιων επιμέρους μαθημάτων του ισχύοντος ΠΠΣ σε σεμινάρια... κυνηγώντας μονάδες ECTS

Η αλλαγή του προγράμματος σπουδών δεν γίνεται μεμονωμέμα, ούτε τυχαία στη σχολή μας, αλλά αντίστοιχες αλλαγές επιχειρούνται ή έχουν ήδη γίνει ή είναι υπό επεξεργασία, τόσο στις άλλες Ιατρικές όσο και σε πολλές άλλες σχολές. Είναι κομβικό κομμάτι της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, που έχει ξεκινήσει χρόνια τώρα από τη συνθήκη της Μπολόνια και προχώρά με τα εκάστοτε νομοσχέδια για την παιδεία (Γιαννάκου, Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, και με το νέο νόμο Φίλη που αναμένεται να κατατεθεί). Αυτή στοχέυει στην διάσπαση του ενιαίου πτυχίου του δημόσιου ΑΕΙ σε Bachelor και Master, υποκύπτοντας στις πιέσεις των ιδιωτικών, αλλά και των κρατικών πανεπιστημίων με «μεταλλαγμένο» πρόγραμμα σπουδών, για πιο εξειδικευμένες και γρήγορες σπουδές. Αυτή η κατεύθυνση ενισχύεται στα ελληνικά ΑΕΙ, που με πολιορκητικό κλοιό τη διάρθρωση των σπουδών σε 3 κύκλους , μεθοδεύουν τη διάσπαση των πτυχίων, την αποστοίχηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων από αυτά και τον κατακερματισμό των γνωστικών αντικειμένων. Πλέον θα βρισκόμαστε σε ένα αέναο κυνήγι ECTS, ώστε να εξασφαλίζουμε τη συνέχιση των σπουδών μας στον επόμενο κύκλο, αλλά και να διεκδικήσουμε μια θέση στην αγορά εργασίας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κατεύθυνση για bachelor και master περιγράφει και την ύπαρξη διδάκτρων στο master, κάτι που εντείνει την ταξική διαστρωμάτωση αφού πολύ λίγοι θα είναι αυτοί που θα μπορούν να πληρώσουν αυτά τα δίδακτρα. Επίσης, οι τόσο εντατικοί ρυθμοί σπουδών αλλά και τα συνεχώς αυξανόμενα περιστατικά καθηγητικής αυθαιρεσίας δημιουργούν ένα μοντέλο φοιτητή, που είναι εντατικοποιημένος, που τρέχει από μάθημα σε μάθημα, που δεν αντιτάσσεται στον καθηγητή του και που αποστρέφεται τις συλλογικές διαδικασίες, και με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται ο εργαζόμενος του αύριο που θα αποδεχθεί πολύ πιο εύκολα τα ατελείωτα ωράρια, το τσάκισμα των δικαιωμάτων του, την αυθαιρεσία του εργοδότη του, και που δεν θα έχει μάθει να διεκδικεί συλλογικά.

Συμπερασματικά λοιπόν, ο σκοπός των παραπάνω είναι η δημιουργία αποφοίτων πολλών ταχυτήτων, που θα αποτελούν φτηνό, ευέλικτο, εύκολα και άμεσα εκμεταλλεύσιμο εργατικό δυναμικό. Αυτοί είναι οι εργαζόμενοι του μέλλοντος, κομμάτι της νέας εργατικής βάρδιας, που δεν έχουν επαγγελματικά δικαιώματα και συλλογικές διεκδικήσεις και οδηγούνται σε ατομική διαπραγμάτευση με την εργοδοσία, ενώ ζουν για να πληρώνουν ξανά και ξανά την επανακατάρτισή τους.

Εμείς σε όλα αυτά δε μένουμε αδιάφοροι. Δεν θέλουμε να έχουμε πατήσει επί πτωμάτων για να πάρουμε αυτό το πτυχίο μας για να μας εκμεταλλεύονται και να βγάζουν κέρδος από την υγεία. Όταν θα εργαστούμε σαν γιατροί δεν θα αρκεί να είμαστε απλά καλά διαβασμένοι όταν στα νοσοκομεία υπάρχουν τέτοιες ελλείψεις. Οργανωνόμαστε από τα κάτω μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις  για να συγκροτήσουμε αγώνες συντονισμένους και επίμονους που θα αποτελούν πραγματική απειλή για την εργοδοσία, που θα αναδεικνύουν τη δυναμική ενός ανεξάρτητου ταξικού συνδικαλισμού, κόντρα στην χρεοκοπημένο εργοδοτικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ. Σήμερα όμως δεν αρκεί μόνο ο αμυντικός αγώνας απέναντι σε όσα μας επιβάλλουν κυβερνήσεις και ΕΕ. Είναι αναγκαίο να παλέψουμε για τη διεκδίκηση και επιβολή των αναγκών μας σήμερα σε παιδεία και εργασία. Αυτό σημαίνει αγώνα για δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλους χωρίς πολυκατακερματισμό των αποφοίτων, καμία διάσπαση του πτυχίου μας και κανέναν κατακερματισμό του γνωστικού μας αντικειμένου. Μέσα από τους αγώνες μας παλεύουμε ώστε τα πτυχία μας να είναι μοναδική προϋπόθεση για δουλειά και να παρέχει ολοκληρωμένη εποπτεία επί του αντικειμένου. Ταυτόχρονα να μην υπάρχει καμία σκέψη για δύο κύκλους σπουδών και δίδακτρα και συνολικά καμία ένταση των ταξικών φραγμών. Όμως όπως προείπαμε ο αγώνας για την παιδεία σήμερα είναι αγώνας για την εργασία αύριο. Με αυτήν την έννοια παλεύουμε για δουλειά με αξιοπρέπεια μέσα από τους κοινούς αγώνες φοιτητών και εργαζομένων, φοιτητικών συλλόγων και ταξικών σωματείων. Τέλος, κινητοποιούμαστε και παλεύουμε για δημόσια και δωρεάν υγεία για όλους. (...) Μαχόμαστε για το κοινωνικά και ιστορικά αναγκαίο.

Κάνοντας κανείς µια απόπειρα να διακρίνει τις επικρατέστερες των φοιτητικών τάσεων στη σηµερινή εποχή, είναι σίγουρο πως θα αναγνωρίσει πως εξέχουσα θέση ανάµεσα τους έχει αυτό που θα ονοµάσουµε επιστηµονισµό, µια τάση δηλαδή ενασχόλησης αποκλειστικά µε το επιστηµονικό αντικείµενο ως µια αυταξία και αντικειµενική πραγµατικότητα παραγνωρίζοντας τον πραγµατικό του ρόλο του γνωστικού αντικειµένου, µε µια παράλληλη συµπεριφορά αποστροφής από οποιαδήποτε συλλογική διαδικασία, όπως και θα εξηγηθεί παρακάτω. Παρακάµπτοντας τις φιλοσοφικές αποδόσεις της λέξης ,την υιοθετούµε µε µια έννοια αρνητική , τoν φετιχισµό της επιστήµης ,δηλαδή την νοηµατική αναγωγή της στο υψηλό αντικείµενο της ανθρώπινης δραστηριότητας. Αυτή η θεώρηση µεταφράζεται στην αφιέρωση του µεγαλύτερου µέρους της "ουσιώδους δραστηριότητας του ατόµου "(αυτή µε την οποία το άτοµο θεωρεί πως πλησιάζει το Ιδεώδες Του Εγώ του) στη βελτίωση της επιστηµονικής του κατάρτισης ή, γενικότερα της µελλοντικής ανάδειξης του ως επιστήµονα (όπως πχ. συνέδρια, εθελοντικές εργασίες , εµπλουτισµός βιογραφικού κλπ), αποµονώνοντας το έτσι από πλήθος άλλων φορέων από τους οποίους θα ξεχωρίσουµε , για λόγους που θα αναφερθούν στη συνέχεια, το κοινωνικό γίγνεσθαι. Προλαβαίνοντας την ερώτηση: "Μα είναι κακό να θέλω να γίνω καλός επιστήµονας;" οφείλουµε την απάντηση : " Βέβαια όχι , έχεις µάλιστα υποχρέωση να το επιδιώξεις."

Ωστόσο , το παραπάνω πακέτο θεωρίας και πράξης βασίζεται στην καλύτερη των περιπτώσεων σε µια αποσπασµατική και νεφελώδη αντίληψη της επιστήµης . Σύµφωνα µε την αντίληψη αυτή ," η επιστήµη αποτελεί το µόνο µέσο το οποίο µας προµηθεύει τις αλήθειες µε τις οποίες εξηγούµε τον κόσµο και αντιµετωπίζουµε τα προβλήµατα του ανθρώπου , εποµένως καθήκον µας είναι να µετέχουµε σε αυτή όσο περισσότερο µπορούµε και να την υπηρετούµε όσο το δυνατόν καλύτερα." Η ανεπάρκεια της παραπάνω αντίληψης έγκειται στην παντελώς µεταφυσική επένδυση της έννοιας επιστήµη ως µιας Ιδέας αιώνιας και υπερουράνιας , αιωρούµενης πολύ πάνω από αυτό που αποτελεί τον πιο σηµαντικό και οργανικά δεµένο µαζί της καθορισµό, την κοινωνική πρακτική και εφαρµογή µε γνώµονα βασικές κοινωνικές ανάγκες. Αγνοεί πως η επιστήµη, τόσο σαν η ήδη συσσωρευµένη γνώση όσο και σαν η διαδικασία παραγωγής νέας γνώσης, µοιράζεται την ιστορικότητα της κοινωνίας και καθορίζεται από αυτή σε βαθµό ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ίδιο µε αυτόν που την καθορίζει. Ωστόσο, ένα εργαλείο το οποίο μπορεί στο σήμερα και χρησιμοποιεί η άρχουσα τάξη μέσω συστηματοποίησης της γνώσης και κατάτμησης του γνωστικού αντικειμένου με σκοπό την ένταξη αυτης, με όσο το δυνατόν καλύτερους όρους προς όφελός της, στην παραγωγική διαδικασία.

 Έτσι σήµερα , το κοινωνικό/οικονοµικό µοντέλο µας για να διατηρηθεί πρέπει να εντάξει και την επιστηµονική δραστηριότητα στο πεδίο άντλησης κέρδους, κυρίως µε τη συστηµατοποίηση της πείρας των άµεσων παραγωγών εκτός της παραγωγικής διαδικασίας και την επανεισαγωγή της εκεί µε τρόπο τετελεσµένο µε σκοπό την όσο το δυνατόν πιο σίγουρη αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αυτό δείχνεται και από το γεγονός πως πάνω από τα 2/3 της ερευνητικής δραστηριότητας γίνεται για λογαριασµό εταιριών (που για να επιβιώσουν πρέπει να έχουν κέρδος), οι οποίες επίσης αποτελούν και βασικό χρηµατοδότη για τις περισσότερες έρευνες που γίνονται στα πανεπιστήµια.

Αυτό για το συντριπτικά µεγαλύτερο µέρος της ερευνητικής δραστηριότητας σηµαίνει πως µια ερευνητική οµάδα για να χρηµατοδοτηθεί και να λειτουργήσει συµµετέχει σε διαγωνισµούς ανταγωνιζόµενη µε άλλες οµάδες. Αν πάρει την επιχορήγηση , πρέπει σε συγκεκριµένη προθεσµία να έχει συγκεκριµένο ερευνητικό αποτέλεσµα ,αλλιώς κρίνεται ως µη αποδοτική και η έρευνα της σταµατάει. Αν πάλι καταλήξει σε αποτέλεσµα τότε αυτό θα σφραγιστεί µε µια πατέντα για να είναι εκµεταλλεύσιµο µόνο από τον χρηµατοδότη. Στην πραγµατικότητα οι περισσότερες "life science companies " αναγκάζουν τους ερευνητές τους να αποκρύπτουν επιστηµονικά δεδοµένα όσο η δηµοσίευσή των τελευταίων βλάπτει τα συµφέροντα της εταιρίας(στοιχεία που υπάρχουν ακόµα και στο wikipedia) . Αυτά είναι πολύ λίγα από τα αναρίθµητα πράγµατα που µπορεί να αναφέρει κανείς για την διάβρωση της επιστήµης του σήµερα , αλλά δυστυχώς το µέσον (αυτό το Α4) είναι πολύ περιοριστικό. Όπως φαίνεται , οι ενδιαφερόµενοι για την επιστήµη καθ'αυτή , αυτοί που διακατέχονται από το Αριστοτελικό θαυµάζειν(1*) δεν θα υποτιµήσουν τη θέση του κοινωνικού στη δραστηριότητά τους και θα τοποθετηθούν πάνω σε αυτό έµπρακτα , ειδικά όταν αλλοτριώνεται το επιστηµονικό τους αντικείµενο και η αντίστοιχη πρακτική. Προκύπτει εδώ το εξής ερώτηµα: Που µπορεί λοιπόν να βασιστεί η ερµηνεία της υιοθέτησης του επιστηµονισµού όπως ορίστηκε παραπάνω από µεγάλο αριθµό φοιτητών; Μια προσπάθεια µπορεί να γίνει αν επισηµάνουµε την κρίση θρησκείας/ιδεολογίας , την ξένωση καθώς και την αδυναµία ικανοποίησης των επιθυµιών που δηµιουργούνται στο υποκείµενο στη σύγχρονη εποχή που, όπως όλοι ξέρουν , είναι πολλές. Μπορεί να υποθέσει κάποιος πως η επιστήµη παίζει για το άτοµο τον ψυχικό ρόλο που έπαιζε για τον Πλάτωνα η θεωρία των Ιδεών του, για τον Ηράκλειτο ο Λόγος του , και λίγο πιο παρακινδυνευµένα, για τον πιστό ο Θεός. Αυτό οφείλεται στο χαρακτηριστικό της επιστήµης να αναφέρεται στο καθολικό ,ισχύει σε όλους και σε όλα και αυτό της δίνει συγκεκριµένες δυνατότητες/λειτουργίες στη ψυχοσύνθεση:

1) Σε αυτή συµπυκνώνονται τα διάφορα ενδοβοληµένα(2*) αντικείµενα επιθυµίας από τα οποία το Εγώ παραιτήθηκε

 2) Αναπληρώνει την απώλεια θρησκείας /ιδεολογίας καλύπτοντας την ανάγκη ενίσχυσης του Υπερεγώ

 3) Η ενασχόληση µαζί της ικανοποιεί την ναρκισσιστική επένδυση του Εγώ µε λίµπιντο ,καθώς προσεγγίζει το Ιδανικό του Εγώ που έχει τεθεί από το υποκείµενο.

 Μια τέτοια τάση στο σήµερα, τρέφεται και αναπαράγεται και µε την µετατροπή του καθηγητή, µέσω συγκεκριµένων πρακτικών αλλά και λόγω θέσης, ως αυθεντία και γνώστη της πραγµατικής φύσης της επιστήµης.Η σχέση αυτή µεταξύ διδασκόµενων-διδάσκοντα αφενός καταπνίγει τις τάσεις κριτικής επεξεργασίας της ίδιας της επιστήµης (καθώς και της αξιοποίησης της προς όφελος της άρχουσας τάξης).

Προφανώς και το πρόταγµα δεν είναι µην ασχολούµαστε µε το επιστηµονικό µας αντικείµενο ,το αντίθετο µάλιστα , αν όντως µας ενδιαφέρει το τελευταίο σε βαθµό παραπάνω απ' το να λέµε στον εαυτό µας και στους άλλους πως είµαστε επιστήµονες ή ιατροί και να γουστάρουµε , (κάτι που µας καθιστά αυτοµάτως και για σίγουρα εξαιρετικά δυστυχισµένους και βαρετούς {και αρκετοί είναι αυτοί που παρακινούνται από τέτοιες σκέψεις ,ασχέτως αν δεν το παραδέχονται ούτε στους εαυτούς τους}) πρέπει παράλληλα να αγωνιζόµαστε , γιατί περί αγώνα πρόκειται η προσπάθεια της επίλυσης των µυστηρίων της ζωής και της λειτουργίας του ανθρώπου (όταν µιλαµε για ιατρική) µε το βλέµµα στραµµένο στην καλυτέρευση των όρων και της ποιότητας της ζωής του, µε το βλέµµα στραµµένο εν τέλει στη µετατροπή της ιατρικής σε κτήµα της κοινωνικής πλειοψηφίας τόσο στην εφαρµογή της, αλλά κυρίαρχα όσον αφορά την πρόσβαση σε αυτή ως γνωστικό αντικείµενο και επιστηµονικός κλάδος. Αγώνα που δίνεται στα εργαστήρια και στις κλινικές αλλά και έξω από αυτές από τη στιγµή που αναγνωρίζουµε το άτοµο-υποκείµενο συνδεδεµένο µε την κοινωνία που αλληλεπιδρά. Έτσι για να πετύχει η προσπάθειά µας για να παρέχουµε καλή ιατρική περίθαλψη στους ανθρώπους, πρέπει διεκδικούµε βελτίωση του ίδιου του συστήµατος υγείας, να διεκδικούµε εν τέλει την κοινωνική απελευθέρωση ώστε η προσφορά µας να είναι ουσιαστικά ωφέλιµη και όχι επιζήµια. Και δεν υπάρχει το "τα πράγµατα σήµερα δεν αλλάζουν". Αλλάζουν. Οικονοµικά, ιστορικά, κοινωνιολογικά, φιλοσοφικά, µαθηµατικά , νευροφυσιολογικά, µε λίγα λόγια, επιστηµονικά αποδεδειγµένο.

·1,Το ενδιαφέρον, η αγάπη και η ακατανίκητη επιθυµία να γνωρίσουµε και να κατανοήσουµε τη ζωή, τη φύση τη δηµιουργηµένη από τον άνθρωπο ,τον ίδιο τον άνθρωπο , τις νύχτες µε τους έναστρους ουρανούς( που όπως λέει ο Καντ γέµιζε θαυµασµό την ψυχή του) ,γενικότερα, τον κόσµο. .∆είχνει πως για µας ο τελευταίος έχει νόηµα.

·2. Ενδοβολή ονοµάζεται η διαδικασία µε την οποία µία ψυχική αναπαράσταση ενός αγαπητού/µισητού αντικειµένου ή προσώπου απωθείται ασυνείδητα µε τη µορφή συµβόλου µε σκοπό να εγκατασταθεί σταθερή εσωτερικά η παρουσία του αντικειµένου 

Επιστημονισμός: Η νέα “θρησκεία” της εποχής μας

Κάνοντας κανείς µια απόπειρα να διακρίνει τις επικρατέστερες των φοιτητικών τάσεων στη σηµερινή εποχή, είναι σίγουρο πως θα αναγνωρίσει πως εξέχουσα θέση ανάµεσα τους έχει αυτό που θα ονοµάσουµε επιστηµονισµό, µια τάση δηλαδή ενασχόλησης αποκλειστικά µε το επιστηµονικό αντικείµενο ως µια αυταξία και αντικειµενική πραγµατικότητα παραγνωρίζοντας τον πραγµατικό του ρόλο του γνωστικού αντικειµένου, µε µια παράλληλη συµπεριφορά αποστροφής από οποιαδήποτε συλλογική διαδικασία, όπως και θα εξηγηθεί παρακάτω. Παρακάµπτοντας τις φιλοσοφικές αποδόσεις της λέξης ,την υιοθετούµε µε µια έννοια αρνητική , τoν φετιχισµό της επιστήµης ,δηλαδή την νοηµατική αναγωγή της στο υψηλό αντικείµενο της ανθρώπινης δραστηριότητας. Αυτή η θεώρηση µεταφράζεται στην αφιέρωση του µεγαλύτερου µέρους της "ουσιώδους δραστηριότητας του ατόµου "(αυτή µε την οποία το άτοµο θεωρεί πως πλησιάζει το Ιδεώδες Του Εγώ του) στη βελτίωση της επιστηµονικής του κατάρτισης ή, γενικότερα της µελλοντικής ανάδειξης του ως επιστήµονα (όπως πχ. συνέδρια, εθελοντικές εργασίες , εµπλουτισµός βιογραφικού κλπ), αποµονώνοντας το έτσι από πλήθος άλλων φορέων από τους οποίους θα ξεχωρίσουµε , για λόγους που θα αναφερθούν στη συνέχεια, το κοινωνικό γίγνεσθαι. Προλαβαίνοντας την ερώτηση: "Μα είναι κακό να θέλω να γίνω καλός επιστήµονας;" οφείλουµε την απάντηση : " Βέβαια όχι , έχεις µάλιστα υποχρέωση να το επιδιώξεις."

Ωστόσο , το παραπάνω πακέτο θεωρίας και πράξης βασίζεται στην καλύτερη των περιπτώσεων σε µια αποσπασµατική και νεφελώδη αντίληψη της επιστήµης . Σύµφωνα µε την αντίληψη αυτή ," η επιστήµη αποτελεί το µόνο µέσο το οποίο µας προµηθεύει τις αλήθειες µε τις οποίες εξηγούµε τον κόσµο και αντιµετωπίζουµε τα προβλήµατα του ανθρώπου , εποµένως καθήκον µας είναι να µετέχουµε σε αυτή όσο περισσότερο µπορούµε και να την υπηρετούµε όσο το δυνατόν καλύτερα." Η ανεπάρκεια της παραπάνω αντίληψης έγκειται στην παντελώς µεταφυσική επένδυση της έννοιας επιστήµη ως µιας Ιδέας αιώνιας και υπερουράνιας , αιωρούµενης πολύ πάνω από αυτό που αποτελεί τον πιο σηµαντικό και οργανικά δεµένο µαζί της καθορισµό, την κοινωνική πρακτική και εφαρµογή µε γνώµονα βασικές κοινωνικές ανάγκες. Αγνοεί πως η επιστήµη, τόσο σαν η ήδη συσσωρευµένη γνώση όσο και σαν η διαδικασία παραγωγής νέας γνώσης, µοιράζεται την ιστορικότητα της κοινωνίας και καθορίζεται από αυτή σε βαθµό ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ίδιο µε αυτόν που την καθορίζει. Ωστόσο, ένα εργαλείο το οποίο μπορεί στο σήμερα και χρησιμοποιεί η άρχουσα τάξη μέσω συστηματοποίησης της γνώσης και κατάτμησης του γνωστικού αντικειμένου με σκοπό την ένταξη αυτης, με όσο το δυνατόν καλύτερους όρους προς όφελός της, στην παραγωγική διαδικασία.

 Έτσι σήµερα , το κοινωνικό/οικονοµικό µοντέλο µας για να διατηρηθεί πρέπει να εντάξει και την επιστηµονική δραστηριότητα στο πεδίο άντλησης κέρδους, κυρίως µε τη συστηµατοποίηση της πείρας των άµεσων παραγωγών εκτός της παραγωγικής διαδικασίας και την επανεισαγωγή της εκεί µε τρόπο τετελεσµένο µε σκοπό την όσο το δυνατόν πιο σίγουρη αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αυτό δείχνεται και από το γεγονός πως πάνω από τα 2/3 της ερευνητικής δραστηριότητας γίνεται για λογαριασµό εταιριών (που για να επιβιώσουν πρέπει να έχουν κέρδος), οι οποίες επίσης αποτελούν και βασικό χρηµατοδότη για τις περισσότερες έρευνες που γίνονται στα πανεπιστήµια.

Αυτό για το συντριπτικά µεγαλύτερο µέρος της ερευνητικής δραστηριότητας σηµαίνει πως µια ερευνητική οµάδα για να χρηµατοδοτηθεί και να λειτουργήσει συµµετέχει σε διαγωνισµούς ανταγωνιζόµενη µε άλλες οµάδες. Αν πάρει την επιχορήγηση , πρέπει σε συγκεκριµένη προθεσµία να έχει συγκεκριµένο ερευνητικό αποτέλεσµα ,αλλιώς κρίνεται ως µη αποδοτική και η έρευνα της σταµατάει. Αν πάλι καταλήξει σε αποτέλεσµα τότε αυτό θα σφραγιστεί µε µια πατέντα για να είναι εκµεταλλεύσιµο µόνο από τον χρηµατοδότη. Στην πραγµατικότητα οι περισσότερες "life science companies " αναγκάζουν τους ερευνητές τους να αποκρύπτουν επιστηµονικά δεδοµένα όσο η δηµοσίευσή των τελευταίων βλάπτει τα συµφέροντα της εταιρίας(στοιχεία που υπάρχουν ακόµα και στο wikipedia) . Αυτά είναι πολύ λίγα από τα αναρίθµητα πράγµατα που µπορεί να αναφέρει κανείς για την διάβρωση της επιστήµης του σήµερα , αλλά δυστυχώς το µέσον (αυτό το Α4) είναι πολύ περιοριστικό. Όπως φαίνεται , οι ενδιαφερόµενοι για την επιστήµη καθ'αυτή , αυτοί που διακατέχονται από το Αριστοτελικό θαυµάζειν(1*) δεν θα υποτιµήσουν τη θέση του κοινωνικού στη δραστηριότητά τους και θα τοποθετηθούν πάνω σε αυτό έµπρακτα , ειδικά όταν αλλοτριώνεται το επιστηµονικό τους αντικείµενο και η αντίστοιχη πρακτική. Προκύπτει εδώ το εξής ερώτηµα: Που µπορεί λοιπόν να βασιστεί η ερµηνεία της υιοθέτησης του επιστηµονισµού όπως ορίστηκε παραπάνω από µεγάλο αριθµό φοιτητών; Μια προσπάθεια µπορεί να γίνει αν επισηµάνουµε την κρίση θρησκείας/ιδεολογίας , την ξένωση καθώς και την αδυναµία ικανοποίησης των επιθυµιών που δηµιουργούνται στο υποκείµενο στη σύγχρονη εποχή που, όπως όλοι ξέρουν , είναι πολλές. Μπορεί να υποθέσει κάποιος πως η επιστήµη παίζει για το άτοµο τον ψυχικό ρόλο που έπαιζε για τον Πλάτωνα η θεωρία των Ιδεών του, για τον Ηράκλειτο ο Λόγος του , και λίγο πιο παρακινδυνευµένα, για τον πιστό ο Θεός. Αυτό οφείλεται στο χαρακτηριστικό της επιστήµης να αναφέρεται στο καθολικό ,ισχύει σε όλους και σε όλα και αυτό της δίνει συγκεκριµένες δυνατότητες/λειτουργίες στη ψυχοσύνθεση:

1) Σε αυτή συµπυκνώνονται τα διάφορα ενδοβοληµένα(2*) αντικείµενα επιθυµίας από τα οποία το Εγώ παραιτήθηκε

 2) Αναπληρώνει την απώλεια θρησκείας /ιδεολογίας καλύπτοντας την ανάγκη ενίσχυσης του Υπερεγώ

 3) Η ενασχόληση µαζί της ικανοποιεί την ναρκισσιστική επένδυση του Εγώ µε λίµπιντο ,καθώς προσεγγίζει το Ιδανικό του Εγώ που έχει τεθεί από το υποκείµενο.

 Μια τέτοια τάση στο σήµερα, τρέφεται και αναπαράγεται και µε την µετατροπή του καθηγητή, µέσω συγκεκριµένων πρακτικών αλλά και λόγω θέσης, ως αυθεντία και γνώστη της πραγµατικής φύσης της επιστήµης.Η σχέση αυτή µεταξύ διδασκόµενων-διδάσκοντα αφενός καταπνίγει τις τάσεις κριτικής επεξεργασίας της ίδιας της επιστήµης (καθώς και της αξιοποίησης της προς όφελος της άρχουσας τάξης).

Προφανώς και το πρόταγµα δεν είναι µην ασχολούµαστε µε το επιστηµονικό µας αντικείµενο ,το αντίθετο µάλιστα , αν όντως µας ενδιαφέρει το τελευταίο σε βαθµό παραπάνω απ' το να λέµε στον εαυτό µας και στους άλλους πως είµαστε επιστήµονες ή ιατροί και να γουστάρουµε , (κάτι που µας καθιστά αυτοµάτως και για σίγουρα εξαιρετικά δυστυχισµένους και βαρετούς {και αρκετοί είναι αυτοί που παρακινούνται από τέτοιες σκέψεις ,ασχέτως αν δεν το παραδέχονται ούτε στους εαυτούς τους}) πρέπει παράλληλα να αγωνιζόµαστε , γιατί περί αγώνα πρόκειται η προσπάθεια της επίλυσης των µυστηρίων της ζωής και της λειτουργίας του ανθρώπου (όταν µιλαµε για ιατρική) µε το βλέµµα στραµµένο στην καλυτέρευση των όρων και της ποιότητας της ζωής του, µε το βλέµµα στραµµένο εν τέλει στη µετατροπή της ιατρικής σε κτήµα της κοινωνικής πλειοψηφίας τόσο στην εφαρµογή της, αλλά κυρίαρχα όσον αφορά την πρόσβαση σε αυτή ως γνωστικό αντικείµενο και επιστηµονικός κλάδος. Αγώνα που δίνεται στα εργαστήρια και στις κλινικές αλλά και έξω από αυτές από τη στιγµή που αναγνωρίζουµε το άτοµο-υποκείµενο συνδεδεµένο µε την κοινωνία που αλληλεπιδρά. Έτσι για να πετύχει η προσπάθειά µας για να παρέχουµε καλή ιατρική περίθαλψη στους ανθρώπους, πρέπει διεκδικούµε βελτίωση του ίδιου του συστήµατος υγείας, να διεκδικούµε εν τέλει την κοινωνική απελευθέρωση ώστε η προσφορά µας να είναι ουσιαστικά ωφέλιµη και όχι επιζήµια. Και δεν υπάρχει το "τα πράγµατα σήµερα δεν αλλάζουν". Αλλάζουν. Οικονοµικά, ιστορικά, κοινωνιολογικά, φιλοσοφικά, µαθηµατικά , νευροφυσιολογικά, µε λίγα λόγια, επιστηµονικά αποδεδειγµένο.

·1,Το ενδιαφέρον, η αγάπη και η ακατανίκητη επιθυµία να γνωρίσουµε και να κατανοήσουµε τη ζωή, τη φύση τη δηµιουργηµένη από τον άνθρωπο ,τον ίδιο τον άνθρωπο , τις νύχτες µε τους έναστρους ουρανούς( που όπως λέει ο Καντ γέµιζε θαυµασµό την ψυχή του) ,γενικότερα, τον κόσµο. .∆είχνει πως για µας ο τελευταίος έχει νόηµα.

·2. Ενδοβολή ονοµάζεται η διαδικασία µε την οποία µία ψυχική αναπαράσταση ενός αγαπητού/µισητού αντικειµένου ή προσώπου απωθείται ασυνείδητα µε τη µορφή συµβόλου µε σκοπό να εγκατασταθεί σταθερή εσωτερικά η παρουσία του αντικειµένου 

Από την εξέγερση του Πολυτεχνείου στους αγώνες του σήμερα

Στις 21 Απριλίου του 1967 ο στρατός κάνει πραξικόπημα και καταλαμβάνει την εξουσία, με την στήριξη της Αμερικής. Οι πρώτες μαζικές αντιδράσεις απέναντι στην Χούντα προέρχονται από τη φοιτητική νεολαία, το ’72. Με αιτήματα που αρχικά εντοπίζονται στο χώρο του πανεπιστημίου και αφορούσαν τις εντός αυτού ελευθερίες και την φοιτητική καθημερινότητα, οι φοιτητές εμπλέκονται σε μαζικές διαδικασίες και αποχές από τα μαθήματα ή ακόμη και σε διαδηλώσεις. Σταδιακά, το κίνημα κλιμακώνεται και στις 14 Νοέμβρη του '73, πραγματοποιείται η κατάληψη του Πολυτεχνείου. Τα αιτήματα των φοιτητών δεν αφορούν πλέον μόνο την καθημερινότητα στο πανεπιστήμιο αλλά έχουν καθαρό αντικαθεστωτικό χαρακτήρα. Ο αγώνας τους αγκαλιάζεται από την κοινωνία και τα αιτήματα τους συμπυκνώνονται στο ηχηρό αντιδικτατορικό σύνθημα ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Το Πολυτεχνείο μετατρέπεται σε κέντρο αγώνα. Το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου επίλεκτες δυνάμεις καταδρομέων και άρματα μάχης περικυκλώνουν το Πολυτεχνείο και παίρνουν θέσεις στα νευραλγικά σημεία της πόλης. Γύρω στις 2 το πρωί το άρμα ρίχνει την κεντρική πύλη. Ο στρατός και οι αστυνομία διώχνουν βίαια τους φοιτητές και κάνουν συλλήψεις και δολοφονίες. Οι νεκροί είναι δεκάδες. Το Πολυτεχνείο ήταν για τη χούντα η αρχή του τέλους της. Κλόνισε συθέμελα το καθεστώς και πυροδότησε την πτώση του.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν μαχόταν μόνο για την πτώση της Χούντας, αλλά αντιπάλευε τις βαθύτερες αιτίες που γεννούν τις δικτατορίες. Οι άνθρωποι που συμμετείχαν σε αυτήν αγωνίζονταν για εργατικά δικαιώματα και δικαιώματα της νεολαίας,πάλευαν ενάντια στις ιμπεριαλιστικές πολιτικές, πάλευαν για πραγματική ελευθερία. Επιπλέον, το Πολυτεχνείο κατάφερε να σπάσει το κλίμα της ηττοπάθειας και την καλά προπαγανδισμένη εικόνα της γενικής συναίνεσης και της κοινωνικής ειρήνης, υιοθετώντας ριζοσπαστικές κινηματικές πρακτικές, που έμεναν για χρόνια ανενεργές. Με λίγα λόγια, απέδειξε ότι η δυναμική είσοδος του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο μπορεί να ανατρέψει και τους πλέον συντριπτικά δυσμενείς πολιτικούς συσχετισμούς.  

Για όλους αυτούς τους λόγους, οφείλουμε να συνδέσουμε τα αιτήματα και τους αγώνες του τότε και του σήμερα. Το Πολυτεχνείο δεν είναι σύμβολο μιας γενικόλογης επίκλησης για «δημοκρατία», ούτε είναι ένας απλός ιστορικός συμβολισμός για να θυμόμαστε επετειακά, αλλά αποτελεί παρακαταθήκη για τα κινήματα, που έπονται. 

Η περίοδος του Πολυτεχνείου φέτος συνδυάζεται από την άφιξη του προέδρου των ΗΠΑ, Ομπάμα. Ο «ηγέτης του κόσμου» καταφθάνει για να αναγγείλει λόγο για τη «δημοκρατία». Μια «δημοκρατία» που έχει αυτόν μαζί με τους πιο πλούσιους του πλανήτη στην κορυφή, να κινούν τα νήματα για τους αδυνάμους με σκοπό την ακόμα περισσότερη συσσώρευση του πλούτου στα χέρια τους. Συγκεκριμένα ο Ομπάμα έχει τιμηθεί με νόμπελ ειρήνης ενώ έχουν γίνει υπό τις εντολές του τα τελευταία δυο χρόνια δυο στρατιωτικές επεμβάσεις των αμερικάνων στη Λιβύη και τη Συρία, που στο βωμό των συμφερόντων τους δεν διστάζουν να θυσιάσουν εκατομμύρια ανθρώπους που πλέον ως πρόσφυγες και προσφυγόπουλα στην καλύτερη γι΄αυτούς περίπτωση στοιβάζονται σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης με άθλιες συνθήκες διαβίωσης και γίνονται το επίκεντρο φασιστικών και ραρτσιστικών επιθέσεων. Ταυτόχρονα η ΕΕ, η οποία πάντα πιστά ακολουθεί ό,τι αποφασίσει η υπερδύναμη επικυρώνοντας το με κοινές συμφωνίες όπως η διατλαντική TTIP, εφαρμόζει σήμερα στις χώρες της, τα πιο βάναυσα προς τους εργαζόμενους νομοσχέδια που οδηγούν στην πλήρη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων.  Σε μια προσπάθεια εξόδου από την κρίση, το νομοσχέδο αυτό που πέρασε στη Γαλλία το καλοκαίρι και συγγενές του έρχεται τώρα να συζητηθεί στην Ελλάδα έρχεται να επιβάλει ελαστικά ωράρια, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και χτυπάει σκληρά το δικαίωμα στο συνδικαλισμό, δημιουργώντας ένα νέο τύπου κινητικό εργαζόμενο που την μια στιγμή θα δουλέυει, την άλλη θα απολύεται ανάλογα με την κρίση πάντα του εργοδότη ενώ παράλληλα δεν θα μπορεί να διεκδικήσει το δίκιο του. Η ιμπεριαλιστική αυτή πολιτική του οικονομικού ελέγχου των άλλων χωρών είναι χαρακτιριστική των ΗΠΑ  καθόλη τη διάρκεια της σύγχρονης ιστορίας. Το σύνθημα του Πολυτεχνείου του τότε «ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ» καταδεικνύει την άμεση εμπλοκή τους στην επιβολή της χούντας και στον έλεγχο της πολιτικής της χώρας όσο βρισκόταν υπό δικτατορία.   

Η μνημονιακή πολιτική που εφαρμόζει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, εναρμονιζόμενη πλήρως με τις επιταγές της ΕΕ και του ΔΝΤ, έχει ως αποτέλεσμα την βάρβαρη επίθεση στα λαϊκά στρώματα και την αναίρεση δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με αγώνες αιώνων. Χαρακτηρηστικά παραδείγματα αποτελούν οι ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας και των κοινωνικών αγαθών (π.χ. Νερό), οι πληστειριασμοί πρώτης κατοικίας και το νέο νομοσχέδιο για τα εργασιακά. Τον τελευταίο χρόνο η πρώτη κατοικία δεν προστετεύεται πια από τον νόμο, με αποτέλεσμα άνθρωποι να μπορούν να χάσουν το ένα και μοναδικό τους σπίτι, ακόμα και για ελάχιστα χρέη και τα σπίτια χαρίζονται «απλόχερα» στις τράπεζες.  Οι μαζικές κινητοποιήσεις σωματείων, φοιτητικών συλλόγων, συλλογικοτήτων και συνελεύσεων γειτονιών στα δικαστήρια κατάφεραν να μπλοκάρουν τη διενέργεια των πληστειριασμών. Ωστόσο, απαιτείται και μια συνολικότερη κινητοποίηση, με στόχο τη θεσμοθέτηση της προστασίας της πρώτης κατοικίας. Επιπλέον, το νέο εργασιακό νομοσχέδιο που αναμένεται να ψηφιστεί θα χειροτερέψει κι άλλο την ήδη άσχημη κατάσταση που επικρατεί μέσα στους εργασιακούς χώρους (ελαστικά ωράρια, χαμηλοί μισθοί, επισφάλεια, ανασφάλιστη εργασία, νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο), καθώς προβλέπει την επιπλέον μείωση του κατώτατου μισθού, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και μια σειρά από διατάξεις, που δυσχεραίνουν την πραγματοποίηση απεργιών και κινητοποιήσεων και γενικά την δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης.

Περνώντας στο Πανεπιστήμιο, από τη μία παρατηρούμε την περικοπή των φοιτητικών παροχών, της δωρεάν σίτσης και στέγασης, αλλά και την υποχρέωσή μας να ανταπεξέλθουμε σε έξοδα της σχολής, όπως ποδιές, νυστέρια, στηθοσκόπια κ.α. Από την άλλη βλέπουμε, ότι η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση διαρκώς προχωράει. Βασικές πτυχές της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης είναι η εντατικοποίηση των σπουδών μας και  η υποβάθμιση των πτυχίων μας. Αυτό περνάει κυρίως μέσα από τις αλλαγές των προγραμμάτων σπουδών σε μια σειρά από σχολές, μέσα στις οποίες είναι και η δικιά μας. Συγκεκριμένα, τα τελευταία δύο χρόνια ακούμε για τη διαμόρφωση ενός νέου προγράμματος σπουδών.  Ωστόσο, οι διαδικασίες διαμόρφωσης του νέου προγράμματος σπουδών, προχωρά κρυφά από τους φοιτητές, παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες του συλλόγου μας να ενημερωθεί για το τι αυτό περιλαμβάνει και για το σε ποιο στάδιο βρίσκεται η επεξεργασία του. Η μόνη ενημέρωση που είχαμε ως τώρα προέρχεται από μία ανακοίνωση στην ιστοσελίδα της σχολής τον Ιούλιο του 2015. Με βάση αυτή το νέο πρόγραμμα σπουδών περιλαμβάνει τη μείωση των εξεταστικών περιόδων από 5 εβδομάδες σε 2, την επιβολή υποχρεωτικών προόδων, την επιβολή αλυσίδων μαθημάτων, πράγματα που κάνουν την καθημερινότητα του φοιτητή εξαιρετικά δύσκολη, πολλές φορές μη βιώσιμη, και δεν του επιτρέπουν να ρυθμίζει ο ίδιος τον ρυθμό των σπουδών του. Επίσης, ο χωρισμός του σε τρεις κύκλους, η εισαγωγή των ECTs, και η επιλογή συγκεκριμένων ειδικοτήτων στο 6ο έτος, ανοίγουν το δρόμο για τη διάσπαση του πτυχίου μας και άρα δυσχεραίνουν την εργασιακή μας προοπτική. Μετά από μαζική παράσταση στη συνέλευση τμήματος την Τρίτη 8/11 μάθαμε ότι το νέο πρόγραμμα σπουδών θα ανακοινωθεί μέσα στο Δεκέμβρη. Πρέπει λοιπόν να είμαστε προετοιμασμένοι και να απαντήσουμε δυναμικά μέσα από τον φοιτητικό μας σύλλογο και τη Γενική Συνέλευση!

Η προσπάθεια απόκρυψης του νέου προγράμματος σπουδών δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Συνδέεται με τη γενικότερη αυταρχικοποίηση των οργάνων διοίκησης του πανεπιστημίου και τον διακαή πόθο τους να αποφασίζουν για τους φοιτητές, χωρίς τους φοιτητές. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι ο αποκλεισμός των φοιτητικών συλλόγων από τη Σύγκλητο με μπράβους πέρυσι, ενώ φέτος δεν μαθαίνουμε καν το που και πότε συνεδριάζει η Σύγκλητος. Γενικά, γίνεται προσπάθεια από το σύστημα (υπουργείο, πρυτανέία, καθηγητές, καθεστωτικές παρατάξεις, ΜΜΕ κ.α.) το Πανεπιστήμιο να μετατραπεί σε έναν άποστειρωμένο χώρο λήψης στείρων γνώσεων και δεξιοτήτων. Και αυτό προχωράει χέρι χέρι με την καταπάτηση του ασύλου και την προσπάθεια απονομιμοποίησής του. Τα τελευταία χρόνια δεν είναι λίγες οι φορές που σε εξάρσεις του φοιτητικού κινήματος οι δυνάμεις καταστολής μπήκαν στο άσυλο. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι, εδώ στη Θεσσαλονίκη η επέμβαση των ΜΑΤ στις 17/11/2012, στην κατάληψη της πρυτανείας του ΑΠΘ από τους εργολαβικούς υπαλλήλους που απολύονταν και από τους φοιτητικούς συλλόγους, αλλά και στο ΕΚΠΑ επι πρυτανείας Φορτσάκη (νυν βουλευτής επικρατείας της ΝΔ). Παράλληλα, γίνεται συστηματική προσπάθεια το άσυλο να νομιμοποιηθεί στις συνειδήσεις του κόσμου σαν άσυλο ανομίας, ασυδοσίας των φοιτητικών συλλόγων, εγκληματικότητας, ναρκωτικών κλπ. και να απογυμνωθεί από τον αγωνιστικό του χαρακτήρα. Είναι απολύτως λογικό κάποιος να αισθάνεται φόβο και ανασφάλεια, με την κατάσταση που επικρατεί στο πανεπιστήμιο, ιδιαίτερα τις βραδινές ώρες. Ωστόσο, η αιτία του προβλήματος δεν είναι η ύπαρξη του ασύλου, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Το κράτος σε συνεργασία με το παρακράτος και τις μαφίες ναρκωτικών είναι αυτό που φέρνει τα ναρκωτικά μέσα στο Πανεπιστήμιο. Αξίζει να σημειωθεί ότι η κατάσταση αυτή ξεκίνησε μετά την ψήφιση του νόμου Διαμαντοπούλου, δηλαδή μετά την θεσμική κατάργηση του ασύλου. Η λύση στο πρόβλημα είναι ένα ζωντανό πανεπιστήμιο, το οποίο οι φοιτητές θα αντιλαμβάνονται σαν κάτι το δικό τους, ένα πανεπιστήμιο στο οποίο θα πραγματοποιείται έντονη πολιτική και πολιτιστική ζύμωση, και κυρίαρχα ένα πανεπιστήμιο στο οποίο θα δρουν μαζικοί και αγωνιστικοί φοιτητικοί σύλλογοι, που θα έχουν τη δυναμική να προασπίσουν το άσυλο.

Το άσυλο δεν μας χαρίστηκε, κατακτήθηκε με αγώνες του λαού και της νεολαίας, αποτέλεσε και θα συνεχίσει να αποτελεί ορμητήριο σπουδαίων κοινωνικών αγώνων και γι' αυτόν το λόγο δεν το χαρίζουμε σε κανέναν!

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ 

ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΙΑΤΡΙΚΗΣ

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 14/11 ΣΤΙΣ 14:00 

ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΜΕΙΟΥ

ΤΙ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ;

ΤΙ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ;

Τα τελευταία 2 χρόνια ακούμε για μία επικείμενη αλλαγή του Προγράμματος Σπουδών στην σχολή μας. Το νέο πρόγραμμα σπουδών και το τι αυτό θα περιλαμβάνει είναι ένα θέμα που αφορά και απασχολεί όλους τους φοιτητές της σχολής μας.  Παρόλα αυτά οι διαδικασίες για την διαμόρφωση του νέου προγράμματος προχωρά κρυφά από τους φοιτητές, παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες του φοιτητικού μας συλλόγου, μέσα από μαζικές παραστάσεις στη συνέλευση των καθηγητών και στον πρόεδρο της Ιατρικής, να λάβει κάποια ενημερωση για τις κατευθύνσεις του, αλλά και για το σε ποιο στάδιο βρίσκεται η επεξεργασία του.  Η πρώτη και τελευταία σχετική ενημέρωση που είχαμε ήταν μια ανακοίνωση στην ιστοσελίδα της σχολής, με τίτλο “Καλοκαιρινός Αποχαιρετισμός”, τον Ιούλιο του 2015. Με βάση αυτήν, προκύπτουν οι εξής αλλαγές:

1.                  Μείωση των εβδομάδων της εξεταστικής από 5 που είναι μέχρι σήμερα σε 2. Παράλληλα προβλέπεται η επιβολή υποχρεωτικών προόδων κατά τη διάρκεια του εξαμήνου και η βαθμολόγηση της επίδοσης του φοιτητή στο εργαστήριο ή στην κλινική. Παρότι η αλλαγή αυτή προβάλλεται από τα όργανα της σχολής και τους καθηγητές ως κατάργηση της εξεταστικοκεντρικής αντίληψης, στην πραγματικότητα πετυχαίνει ακριβώς το αντίθετο: Μετατρέπει τη σχολή σε ένα μόνιμο εξεταστικό κέντρο. Ωστόσο, όσο και αν θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο, το Πανεπιστήμιο δεν είναι σχολείο.  Είμαστε πια ώριμοι ενήλικες και ο καθένας μπορεί μόνος του  να ρυθμίζει τον ρυθμό και τον τρόπο με τον οποίο διαβάζει και μαθαίνει, με βάση τις δικές του ιδιαιτερότητες, χωρίς τον “βούρδουλα” της διαρκούς βαθμολόγησης.

2.                  Εισαγωγή αλυσίδων μαθημάτων. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι δεν θα μπορούμε να δώσουμε ένα μάθημα αν δεν έχουμε πρώτα περάσει κάποια άλλα. Δύο παραδείγματα θα μπορούσαν να είναι η Ανατομία Ι και ΙΙ ή οι Ανατομίες και η Χειρουργική. Αυτό θεωρητικά στηρίζεται στο ότι για να κατανοήσεις το δεύτερο μάθημα απαιτούνται κάποιες βασικές γνωσεις από το πρώτο. Όμως πρακτικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Στην πρώτη περίπτωση (ανατομία Ι και ΙΙ) τα αντικείμενα που πραγματεύονται τα δύο μαθήματα είναι εντελώς διαφορετικά, χωρίς καμία αλληλοεπικάλυψη. Στη δεύτερη περίπτωση (ανατομίες και χειρουργική) απαιτούνται μόνο κάποιες γενικές γνώσεις ανατομίας για να μπορεί κανείς να κατανοήσει τη χειρουργική και σε καμία περίπτωση οι εξειδικευμένες πληροφορίες που χρειάζεται να ξέρει για να περάσει τα μαθήματα της ανατομίας. Αν πάλι κάποιος δεν έχει ούτε εκείνες τις στοιχειώδεις γνώσεις που απαιτούνται για το δεύτερο μάθημα, απλούστατα δεν θα μπορέσει να το περάσει. Γίνεται λοιπόν σαφές, ότι οι αλυσίδες μαθημάτων δεν βοηθάν με κάποιον τρόπο τους φοιτητές ούτε εξυπηρετούν κάποιο παιδαγωγικό σκοπό. Αυτό που καταφέρνουν είναι να δυσκολεύουν τις σπουδές μας και την λήψη του πτυχίου μας, να κάνουν πιο εντατική την καθημερινότητα μας και να μας στερούν τη δυνατότητα να καθορίζουμε εμείς οι ίδιοι το ρυθμό των σπουδών μας!

3.                  Διάκριση του προγράμματος σε 3 κύκλους σπουδών: Προκλινικό 1^ο-2^ο έτος, Κλινικό 3^ο-5^ο έτος και αυστηρά και μόνο κλινική άσκηση στο 6^ο έτος. Κατά την κλινική άσκηση στο 6ο έτος ο κάθε φοιτητής μπορεί να επιλέγει κατά βούληση οποιαδήποτε ιατρική ειδικότητα που μπορεί να την παρακολουθήσει για ένα διάστημα.  Η αλλαγή αυτή γεννά πάρα πολλά ερωτήματα. Με ποιον τρόπο θα γίνεται η μετάβαση από τον έναν στον άλλο κύκλο σπουδών; Θα προχωρούν όλοι οι φοιτητές από τον έναν κύκλο στον άλλο, ή θα υπάρχουν συγκεκριμένα κριτήρια; Τι εξυπηρετεί η επιλογή ειδικοτήτων από τους εκτοετείς φοιτητές; Η αλλαγή αυτή σε συνδιασμό με την εισαγωγή των ECTs και μάλιστα με την ύπαρξη ίσων ECTs σε κάθε εξάμηνο υποδεικνύει μια κατεύθυνση διάσπασης του πτυχίου μας και μετατροπής του σε έναν ατομικό φάκελο προσόντων. Ο ατομικός φάκελος προσόντων αποτελεί το άθροισμα των ECTs που καθένας συλλέγει κατά τη διάρκεια των σπουδών του ή και μετέπειτα. Επίσης, η αλλαγή αυτή θα μπορούσε να σημαίνει την λήψη ειδίκευσης ήδη από το 6ο έτος. Και στις δύο περιπτώσεις το πτυχίο μας παύει να είναι ενιαίο και δημιουργούνται εργαζόμενοι πολλών διαφορετικών ταχυτήτων (ανάλογα με τον αριθμό ECTs ή την ειδίκευση). Αποτέλεσμα αυτού είναι ότι δεν θα μπορουμε να πραγματοποιούμε συλλογικές διεκδικήσεις στους εργασιακούς μας χώρους, δηλαδή ότι δεν θα μπορούμε να διεκδικούμε όλοι μαζί τα ίδια πράγματα. Αυτόματα, αυτό μεταφράζεται σε λιγότερες θέσεις εργασίας, χαμηλότερους μισθούς, αυξημένα ωράρια, ελάχιστα εργασιακά δικαιώματα, αλλά και σε γενικότερη υποβάθμιση των παροχών υγείας.

Γίνεται σαφές, τόσο από τις ίδιες τις αλλαγές όσο και από τον διακαή πόθο να κρατήσουν τους φοιτητές στο σκοτάδι, ότι  το νέο πρόγραμμα σπουδών πλήτει την καθημερινότητα μας ως φοιτητές και την εργασιακή μας προοπτική. Επίσης η αλλαγή του προγράμματος σπουδών με βάση τις παραπάνω κατευθύνσεις δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό που εμφανίστηκε στη σχολή μας. Αντίστοιχες αλλαγές επιχειρούνται ή έχουν ήδη γίνει τόσο στις άλλες Ιατρικές όσο και σε πολλές άλλες σχολές και αποτελούν τμήμα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, που έχει ξεκινήσει χρόνια τώρα από τη συνθήκη της Μπολόνια και προχώρά με τα εκάστοτε νομοσχέδια για την παιδεία (Γιαννάκου, Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, και με το νέο νόμο Φίλη που αναμένεται να κατατεθεί).

Ακριβώς επειδή το νέο πρόγραμμα σπουδών και οι αλλαγές στην εκπαίδευση μας αφορούν άμεσα δεν γίνεται να τους αφήνουμε να αποφασίζουν για μας, χωρίς εμάς! Το πώς θα εξελιχθούν ταπράγματα εξαρτάται από εμάς και από τους αγώνες που θα δώσουμε μέσα από το φοιτητικό μας σύλλογο και τις γενικές μας συνελεύσεις! Οι φοιτητικοί σύλλογοι διαχρονικά κατάφερναν να πετυχαίνουν από μικρές υλικές νίκες μέσα στις σχολές τους, μέχρι να πρωτοστατούν σε κοινωνικά κινήματα, να ρίχνουν νόμους και κυβερνήσεις, να ανατρέπουν απολυταρχικά καθεστώτα(π.χ. Χούντα-πολυτεχνείο). Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας!

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΜΑΖΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

ΣΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ

ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 8/11, ΣΤΙΣ 9:30

Κ.ΑΡ.Φ.Ι. - Ε.Α.Α.Κ.

ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ - ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ!

Το νερό είναι ένα κοινωνικό αγαθό, απαραίτητο για τη ζωή και η πρόσβαση σε καθαρό νερό, αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα. Η κυβέρνηση συνεχίζοντας την εφαρμογή ακραίων πολιτικών λιτότητας προχώρησε στην ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης, γεγονός που σημαίνει μεγάλο μέρος του πληθυσμού να βρεθεί χωρίς το βασικότερο αγαθό της ζωής, σημαίνει να καταφεύγουμε σε ακατάλληλα νερά με αποτέλεσμα αρρώστιες, επιδημίες ακόμα και θανάτους.μεγαλο μέρος του πληθυσμού να βρεθεί χωρίς το βασικότερο αγαθό ζωής, σημαίνει να καταφεύγουμε σε ακατάλληλα νερά, με αποτέλεσμα αρρώστειες, επιδημίες και θανάτους.

Συγκεκριμένα, στο τέλος του Σεπτεμβρίου ψηφίστηκε από τη Βουλή το νομοσχέδιο της κυβέρνησης, το οποίο περιλαμβάνει την ίδρυση ενός νέου Υπερταμείου στο οποίο θα ανήκουν (τα) περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου και στο οποίο θα μεταβιβαστόυν οι ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ. Με βάση το περιεχόμενο του νομοσχεδίου προκύπτουν τα εξής:
- Οι δύο εταιρείες θα πάψουν να αποτελούν υπηρεσίες κοινής ωφέλειας με αντικείμενο την ποιοτική παροχή υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης στους πολίτες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και θα χρησιμοποιούνται για την υλοποίηση του σκοπού του Υπερ-ταμείου: κατ’ αρ. 185 παρ.1, Ν.4389/2016: «Η Εταιρία διαχειρίζεται και αξιοποιεί τα περιουσιακά της στοιχεία προκειμένου να: α) συνεισφέρει πόρους για την υλοποίηση της επενδυτικής πολιτικής της χώρας και για την πραγματοποίηση επενδύσεων που συμβάλλουν στην ενίσχυση της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας και β) συμβάλλει στην απομείωση των οικονομικών υποχρεώσεων της Ελληνικής Δημοκρατίας.
- Οι δύο εταιρείες θα ιδιωτικοποιηθούν καθώς όλα τους τα στοιχεία αλλά και οι θυγατρικές τους μεταβιβάζονται στο Υπερ-ταμείο που όπως αναφέρεται στο άρθρο 184 παρ.4 «δεν ανήκει στον δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπως αυτός εκάστοτε ορίζεται».
- Η διαχείριση και η διοίκηση των δύο εταιρειών θα περάσουν, ουσία και τύποις, στον έλεγχο των δανειστών, δεδομένου ότι το εποπτικό συμβούλιο του Υπερ-ταμείου αποτελείται από 5 μέλη δύο εκ των οποίων ορίζονται από τους δανειστές (με την σύμφωνη γνώμη του Υπουργού Οικονομικών) και τρία από την ελληνική κυβέρνηση (με την σύμφωνη γνώμη των δανειστών).

Η ιδιωτικοποίηση του νερού σε πολλές χώρες σε ολόκληρο τον πλανήτη είναι οργανωμένη σε διεθνές επίπεδο και προωθείται κυρίως μέσω της Παγκόσμιας Τράπεζας, σε συνεργασία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ως προϋπόθεση για την ανανέωση των δανείων προς τις χώρες που τα χρειάζονται, εξυπηρετώντας βέβαια τις πολυεθνικές της βιομηχανίας του νερού. (Κατά την περίοδο 1990-2002, η Παγκόσμια Τράπεζα χορήγησε δάνεια περίπου 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων για έργα ύδρευσης σε πολλές χώρες, με την προϋπόθεση της ιδιωτικοποίησης των οργανισμών ύδρευσής τους.) Έτσι, υπό την πίεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και συχνά με το πρόσχημα της καλύτερης ποιότητας, το νερό περνά από το δημόσιο σε ιδιωτικά χέρια.

Η παγκόσμια εμπειρία δείχνει ότι όπου οι υπηρεσίες νερού ιδιωτικοποιήθηκαν, οι επιπτώσεις ήταν ολέθριες. Οι τιμές του νερού αυξήθηκαν και η ποιότητα του μειώθηκε. Συχνά λόγω των υψηλών τιμών, πολλοί άνθρωποι δεν είχαν τη δυνατότητα πρόσβασης σε καθαρό νερό με αποτέλεσμα αρρώστιες, επιδημίες και θανάτους. Σε ορισμένες περιπτώσεις οι ιδιωτικές εταιρείες δε δίστασαν να απαγορεύσουν στον κόσμο να μαζεύει ακόμα και το νερό της βροχής!

Η παγκόσμια εμπειρία δείχνει, όμως, και ότι οι λαοί κατάφεραν να εμποδίσουν ή ακόμα και να ανατρέψουν την ιδιωτικοποίηση του νερού και να εξασφαλίσουν την ίση πρόσβαση όλων σε αυτό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η εξέγερση στην Κοτσαμπάμπα της Βολιβίας το 2000, κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού. Στο λεγόμενο πόλεμο του νερού, οι βολιβιανοί εναντιώθηκαν τόσο στην κυβέρνηση όσο και την αμερικάνικη εταιρεία και κατάφεραν να εμποδίσουν την επερχόμενη ιδιωτικοποίηση.

Ο αγώνας για το νερό, είναι αγώνας για τη ζωή μας. Συλλογικά, μπορούμε να νικήσουμε!