«Αγαπητή φίλη και συντρόφισσα Ντίλμα…»

Με μία μικρή, λιτή αλλά αρκούντως αποκαλυπτική ανακοίνωση, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, «χαιρέτισε» τη νίκη της Ντίλμα Ρούσεφ  στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές της Βραζιλίας.
«Αγαπητή φίλη και συντρόφισσα Dilma,
Εκ μέρους της ηγεσίας, των μελών και των φίλων του ΣΥΡΙΖΑ, επίτρεψέ μου να εκφράσω τα θερμά μου συγχαρητήρια για τη νίκη σου.
Ο λαός της Βραζιλίας μίλησε, ανταμείβοντας το Εργατικό Κόμμα Βραζιλίας με μία τέταρτη στη σειρά εκλογή.
Ο σημαντικός ρόλος της Βραζιλίας στην παγκόσμια σκηνή είναι ένας αποφασιστικός παράγοντας για κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, καθώς και για αλληλεγγύη, σταθερότητα και ειρήνη.
Οι αδελφικές σχέσεις μεταξύ τω  κομμάτων μας, των κρατών μας και των λαών μας θα γίνουν ισχυρότερες και πιο αποτελεσματικές», αναφέρει στη συγχαρητήρια επιστολή του ο επικεφαλής της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Όταν ο πολιτικός αμοραλισμός ξεπερνά κάθε όριο, χάνουν και οι λέξεις το νόημά τους.
Γιατί τι να πρωτοθυμηθείς από τα έργα και τις ημέρες τις «φίλης και συντρόφισσας» Ρούσεφ και του αδελφού κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ;
Την άγρια καταστολή με την οποία αντιμετώπισε τις χιλιάδες λαού που διαδήλωναν το καλοκαίρι του ’13 ενάντια στην αύξηση της τιμής του εισιτηρίου στα ΜΜΜ, σε μια χώρα που ο βασικός μισθός είναι 243 ευρώ;
Το νομοσχέδιο με το οποίο η κυβέρνηση Ρούσεφ προσπάθησε να περιορίσει δικαίωμα των εισαγγελέων να ερευνούν πολιτικούς για ζητήματα διαφθοράς, που είχε πυροδοτήσει νέα έκρηξη λαϊκής οργής;
Την καταστολή ενάντια στην ηρωική απεργία των εκπαιδευτικών της Βραζιλίας, που κράτησε περισσότερο από 2 μήνες;
Την καταστολή με την οποία απάντησε η «συντρόφισσα» Ρούσεφ στην απεργία των εργαζομένων στο μετρό του Σάο Πάολο;
Το ξεσπίτωμα χιλιάδων οικογενειών από τις φαβέλες πριν το μουντιάλ το ’14;
Το ίδιο το φαγοπότι του μουντιάλ, και των επερχόμενων Ολυμπιακών αγώνων;
Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας προσωπικά εκθειάζουν την πολιτική Ρούσεφ διαχείρισης του βραζιλιάνικου καπιταλισμού.
Τον Δεκέμβρη του 2012, στο πλαίσιο επίσημης επίσκεψής του στη Βραζιλία, ο επικεφαλής του, τότε αριστερού και ριζοσπαστικού, υποτίθεται, ΣΥΡΙΖΑ, δήλωνε:
«Το μήνυμα της Βραζιλίας στον ελληνικό λαό, το μήνυμα μιας χώρας που απελευθερώθηκε από το ΔΝΤ και στάθηκε στα πόδια της και σήμερα είναι μια από τις ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη είναι ένα: Η έξοδος από την κρίση δεν μπορεί να γίνει με μνημόνια λιτότητας παρά μονάχα με πολιτικές κοινωνικής συνοχής, ανάπτυξης και αναδιανομής».
Ακολουθούν μερικά στιγμιότυπα πολιτικών «κοινωνικής συνοχής, ανάπτυξης και αναδιανομής» (και της αποδοχής τους).



Γ.Μ. 

Αναδημοσίευση από www.pandiera.gr

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ 8/10

Ο Σύλλογος Φοιτητών Ιατρικής προσήλθε σε Γενική Συνέλευση την Τετάρτη 8/10. Παρά την κλασική κουβέντα περί απαρτίας ή μη η διαδικασία ξεκίνησε κανονικά. Το σώμα της συνέλευσης κατέληξε να πάρει κάποιες αποφάσεις στο τέλος της διαδικασίας, ανάλογα πάντα της δυναμικότητας που υπήρχε. Πάνω στην κουβέντα για την απαρτία, τις κορώνες για εκφυλισμό και τις αποχωρήσεις κάποιες σκέψεις του σχήματος:

Τα αστικά κόμματα, όπου κι αν έχουν στήσει κάλπη, δεν έχουν θέσει ποτέ όριο που να ορίζει το απαιτούμενο ποσοστό των ψηφισάντων για την κατοχύρωση του εκλογικού αποτελέσματος. Για παράδειγμα σε άνδρα του καπιταλισμού, όπως οι ΗΠΑ, ψηφίζει πολύ λιγότερο από 50% του κόσμου, κάτι που δεν εμπόδισε ποτέ να λειτουργήσει ποτέ η εκλεγμένη κυβέρνηση. Στην σχολή μας από την άλλη ψήφισαν στις περσινές εκλογές 600 από τα σχεδόν 3.000 μέλη, ορίστηκε το Διοικητικό Συμβούλιο, που αποφασίζει για το σύλλογο, χωρίς να αμφισβητηθεί από κανένα φοιτητή ή παράταξη. Έχει λοιπόν εδραιωθεί ως κάτι το φυσιολογικό να μην τίθεται όριο στις κάλπες. Δεν είναι όμως καθόλου τυχαίο, αφού η ΑΝΑΓΚΗ του συστήματος να λειτουργήσει και να συνεχίσει να υπάρχει όπως το γνωρίζουμε δε σηκώνει αμφισβήτηση καμίας «άμαζης» εκλογικής διαδικασίας.

Αντίθετα όπου οι εργαζόμενοι και οι φοιτητές συγκεντρώνονται στα σωματεία τους ή τους συλλόγους τους, για να πάρουν αποφάσεις μέσω της Γενικής τους Συνέλευσης, τα αριθμητικά όρια είναι παρόντα και πολλές φορές αποτελούν τη μόνη αντιπολίτευση από τις αστικές παρατάξεις. Τα αριθμητικά όρια που μαγειρεύονται και ερμηνεύονται κατά το δοκούν μόνο εμπόδιο μπορούν να σταθούν στο σώμα των φοιτητών (ή των εργαζομένων) που θέλουν αν αφιερώσουν πολύ παραπάνω χρόνο και κόπο από τα 10 λεπτά μιας αγορασμένης ψήφου.

Δε θα περίμενε κανείς κάτι από τους εγκάθετους των αστών στη σχολή μας, τη ΔΑΠ, η οποία φρόντισε να παροτρύνει μέσω μηνυμάτων τους συμφοιτητές μας να μην έρθουν στη γενική συνέλευση. Προφανώς για να σκάσουν οι ΔΑΠίτες οι ίδιοι ούτε λόγος. Η μόνη τους δουλεία μέσα σε συνέλευση είναι να καταστέλλουν φοιτητικά κινήματα. Το ανησυχητικό όμως είναι όταν παρατάξεις αριστερές θέτουν τέτοια αριθμητικά όρια, μη κατανοώντας την ποιοτική διαφορά του κόσμου που συμμετέχει σε τέτοιες διαδικασίες και προπαντός μη κατανοώντας την ΑΝΑΓΚΗ του πρωτοποριακού κομματιού κάθε συλλόγου να λειτουργήσει παίρνοντας αγωνιστικές αποφάσεις και υλοποιώντας τες.

Η εκλεγμένη με 1.800.000 ψήφους κυβέρνηση μιας χώρας των 11.000.000 δε δίστασε ούτε μια στιγμή να υλοποιήσει το καταστροφικό για το λαό έργο της.

Η γενιά μας οφείλει να απεγκλωβιστεί από την τρομοκρατία των αριθμητικών ορίων που αυτοί θέτουν όπου τους βολεύει, να σεβαστεί τη δύναμη που έχει και να μη διστάσει και αυτή με τη σειρά της να εξαφανίσει τους δήμιους του λαού και την τύπου προκρούστη νομιμότητά τους. Καθώς νόμος είναι το δίκιο του φοιτητή-εργάτη.

καρφι_εαακ