Εκδήλωση για τις αναδιαρθρώσεις στην υγεία, το κλείσιμο νοσοκομείων και ΕΟΠΥΥ, τις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων στο χώρο της υγείας. Ελεύθερη συζήτηση για ένα σύστημα υγείας που θα υπηρετεί τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ 24/3 ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ

Την Δευτέρα 24/3 κολλήσαμε αφίσες του σχήματος ΚΑΡΦΙ-ΕΑΑΚ σε έναν χώρο που μέχρι τώρα κολλούσε αφίσες η ΔΑΠ.

Ούτε η μέρα ούτε η κίνηση επιλέχθηκε τυχαία. Τη Δευτέρα 24/3 απολύθηκαν 200 εκπαιδευτικοί μέσης εκπαίδευσης από το δημόσιο σχολείο. Για την ακρίβεια στους εκπαιδευτικούς αυτούς είχε επιβληθεί το μέτρο της διαθεσιμότητας (αυτή η διάταξη που βρήκε το υπουργείο για να αποφύγει να χρησιμοποιήσει τη λέξη απολύσεις) και μετά από 8 μήνες στο καθεστώς αυτό τους ανακοινώθηκε ότι δεν θα στελεχώσουν εντέλει κάποια άλλη θέση αλλά θα απολυθούν. Δεν γινόταν μια τέτοια μέρα να αφήσουμε τα κωλόπαιδα τις ΔΑΠ να συνεχίζουν αμέριμνοι το prιλίκι τους στο τραπεζάκι τους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι η νεολαία της Νέας Δημοκρατίας. Δεν είναι τυχαίοι φοιτητές που ο ρόλος τους είναι να βοηθάνε πρωτοετείς. Είναι εδώ για να κάνουν ό,τι χρειαστεί για να διευκολύνουν την εφαρμογή της πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας: αποφεύγουν κάθε πολιτική συζήτηση, συκοφαντούν τις γενικές συνελεύσεις το όργανο των φοιτητών και όταν χρειαστεί στηρίζουν κάθε αντιδραστική κίνηση του κράτους και καταπνίγουν κάθε προσπάθεια κινητοποίησης από τους φοιτητές.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι πραγματικά ό,τι χειρότερο έχει να δείξει το ανθρώπινο είδος. Πραγματικά βαρίδια στις προσπάθειες τις κοινωνίας να πάει μπροστά. Ανοιχτοί υποστηριχτές τις επιβολής των συμφερόντων των πλουσίων αστών ακόμα και αν αυτό σημαίνει την μιζέρια και την καταστροφή των ζωών χιλιάδων ανθρώπων κατώτερων στρωμάτων. Ε, για εμάς ειδικά τη μέρα εκείνη που 200 εκπαιδευτικοί προστέθηκαν στις λίστες των χιλιάδων απολυμένων δεν μπορούσαν οι ΔΑΠίτες να περάσουν ένα ακόμα “αμέριμνο πρωινό” που θα προσέβαλαν με την παρουσία τους στη σχολή αυτούς τους ανθρώπους που υποφέρουν τόσο πολύ από τις πολιτικές που τόσο ένθερμα αυτοί και το κόμμα τους εφαρμόζουν.

Το χώρο δεν τον πήραμε για να έχουμε έναν ακόμα χώρο. Δεν κατεβάσαμε τις αφίσες τους για να βάλουμε τις δικές τους. Εμείς δε στήνουμε πανηγυράκια στους τοίχους της σχολής. Αυτό που θέλουμε είναι να αντικαταστήσουμε αυτό τον άχρηστο “οχετό” κυβερνητικών αφισών με κάτι χρήσιμο. Έναν χώρο της αριστεράς στον οποίο δε θα ανεβαίνουν αφίσες πάρτυ και λοιπές αηδίες αλλά ανακοινώσεις σχετικά με τις διαδικασίες του συλλόγου μας και κείμενα του σχήματος σχετικά με το τι παίζει στην κοινωνία και τη σχολή και πώς μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα.

ΚΑΡΦΙ-ΕΑΑΚ

ΥΓ1: Επειδή οι κακές γλώσσες δεν είναι λίγες, η κίνηση μας δεν ήταν “προεκλογική”. Προφανώς θεωρούμε ότι το να στηρίζεις τη ΔΑΠ και τη ΠΑΣΠ στις φοιτητικές εκλογές σε κάνει συνένοχο στην πολιτική της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ αλλά σε καμία περίπτωση δε θα προσπαθούσαμε να δείξουμε κάτι παραπάνω ή κάτι λιγότερο από την αποστροφή μας για αυτά τα γκλαμουράτα αποβράσματα.

ΥΓ2: Το γεγονός ότι οι δαπιτοπασόκοι δεν πατάνε σε καμία γενική συνέλευση του συλλόγου επιβεβαιώνει το ρόλο τους μέσα στις σχολές. Επιδιώκουν με όλες τους τις δυνάμεις να σταματήσουν κάθε κουβέντα μέσα στο σύλλογο και σαμποτάρουν κάθε απόφαση του συλλόγου για κινητοποιήσεις. Και δείχνει και κάτι ακόμη: οι γενικές συνελεύσεις είναι το μόνο μέσο των φοιτητών για να ανατρέψουν τέτοιες πρακτικές και ιδεολογίες. Μόνο από εκεί μπορεί να δοθεί η απάντηση σε νομοθετήματα που νομιμοποιούν την εξαθλίωση των εργατών.

ΦΤΥΝΕ ΚΑΛΑ ΣΗΜΑΔΕΥΕ ΣΩΣΤΑ

Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΑ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΑ ΤΩΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΩΝ

                Ο χαρακτήρας εξ ορισμού των αμφιθεάτρων έχει ποιοτικά χαρακτηριστικά, καθώς η εκπαιδευτική διαδικασία είναι η συστηματική σταδιακή εμβάθυνση σε ένα γνωστικό αντικείμενο. Αυτά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά προσπαθούν να τα μετατρέψουν σε ποσοτικά με χυδαίους όρους αγοράς, όπως είναι ένα χαρτάκι παρουσίας. Ο εκτεχνοκρατισμός τους  περιορίζει και μεθοδεύει τη διαδικασία της εκπαίδευσης σε καλούπια ανταγωνισμού και προσωπικής ανέλιξης. Η πλήρης μετατροπή λοιπόν της εκπαίδευσης από πνευματικό αγαθό σε υλιστικό μόρφωμα αλλοιώνει την ουσία της.

                Ένα «αποφασιστικό» βήμα για να το πετύχουν αυτό είναι η επιβολή υποχρεωτικών αμφιθεάτρων. Όσο κι αν εντατικοποιούνται οι σπουδές μέσω των επιμέρους προγραμμάτων σπουδών οι καθηγητές των επιμέρους εδρών από θέση ισχύος και εντελώς αυθαίρετα αποφασίζουν, γίνονται απουσιολόγοι ελέγχοντας ποιος είναι εκεί και ποιος απουσιάζει. Δημιουργούν και εντείνουν έτσι την άποψη περί δραστήριων και μη ενεργών φοιτητών  και αναδεικνύουν την ανταγωνιστικότητα ως μέσο ανάδειξης. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα του αμφιθεάτρου της ψυχιατρικής του 4^ου έτους  του ΑΧΕΠΑ όπου κάποιοι φοιτητές πίεσαν τον καθηγητή να πάρει παρουσίες παρά το ότι αυτός δεν το θεωρούσε απαραίτητο όπως και η απαγόρευση της παρακολούθησης του μαθήματος σε φοιτητές που ήθελαν να το παρακολουθήσουν χωρίς να πάρουν παρουσία επειδή καθυστέρησαν να προσέλθουν στο μάθημα.

                Με βάση αυτά η επιβολή υποχρεωτικών  αμφιθεάτρων στην ιατρική καταλήγει εντέλει σε 3 πράγματα.

                Πρώτον αφαιρείται τελείως η δυνατότητα από τους φοιτητές να κάνουν οι ίδιοι επιλογές στη διαχείριση των σπουδών τους. Πέρα από υπερεντατικό, το να αντιμετωπίζεται ένας φοιτητής με απουσιολόγια είναι μια υποτιμητική διάκριση ανάμεσα στον καθηγητή  «αυθεντία» και τους φοιτητές «κοπρόσκυλα». Και μάλιστα στην περίπτωση αυτή οι καθηγητές γίνονται και πολιτικές αυθεντίες, καθώς η μόνη απάντηση τους στη διάλυση της υγείας είναι ο επιστημονισμός, η φυγή στο εξωτερικό καθώς υιοθετούν κάθε πτυχή της ρητορίας του αστικού κράτους σχετικά με ανευθυνότητα, κακοδιαχείριση στην τεμπελιά.

                Δεύτερον το ότι καρφώθηκε σε κάθε καθηγητή να ορίσει  τα αμφιθέατρα ως υποχρεωτικά υπερεντατικοποιεί τις σπουδές μας σε τέτοιο βαθμό που από το τρίτο έτος και μετά για να μπορείς να παίρνεις την «πολυπόθητη» παρουσία θα πρέπει -χωρίς υπερβολές-  να κάνεις μάθημα από τις 8 μέχρι τις 4 το μεσημέρι. Κάποιοι φοιτητές όμως μπορεί να χρειάζονται να δουλεύουν για να σπουδάσουν ή απλά να έχουν κι άλλες ασχολίες πέρα από τα μαθήματα της σχολής.

                Τέλος αυτή η «φαγομάρα» των αγνών επιστημόνων της σχολής- καθηγητών και φοιτητών- δημιουργεί ένα ερώτημα το τι είναι αυτή η γαμημένη επιστήμη που παρουσιάζουν. Γιατί προβάλλουν την ιατρική σαν κάτι αγνό, σαν μια επιστήμη που θεραπεύει ανθρώπους και αυτό σύμφωνα με τα λεγόμενα τους είναι κάτι που δεν πληρώνεται. Αλλά αλήθεια πόσο κοντόφθαλμη και τουλάχιστον κουτή είναι μια άποψη σύμφωνα με την οποία το να ξέρεις τέλεια την παθοφυσιολογία ή τα φάρμακα από κάθε ασθένεια, όταν χιλιάδες άνθρωποι δεν μπορούν καν να πάνε στο γιατρό. Και το ζήτημα είναι ότι γι αυτό το δεύτερο ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΠΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ. Πως μπορείς να θεωρείσαι «γιατρός-ανθρωπιστής» γιατί κάτι τέτοιο θεωρούν για τους εαυτούς τους αν συμφωνείς ή τουλάχιστον αδιαφορείς για την επιβολή αντίτιμου στο νοσοκομείο ή με μια θεωρία του τύπου όποιος έχει φράγκα  θα βρει την υγειά του, ο άλλος θα πάρει κι ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη και ένα «κουράγιο» στην καλύτερη. ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΑ. Αυτά μαθαίνονται στους αγώνες ενάντια στις πολιτικές της κυβέρνησης της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Και ένας τέτοιος αγώνας είναι και αυτός για την κατάργηση των υποχρεωτικών αμφιθεάτρων. Γιατί οι «αθώοι» ακαδημαϊκοί που σχίζουν τα ιμάτια τους για την κατάρτισή μας στην ουσία εφαρμόζουν –μερικές φορές πρωτοβουλιακά μάλιστα – το πρόγραμμα του αστικού μπλοκ εξουσίας για ευέλικτους, υπερεντατικοποιήμενους και αποσπασμένους από τις λαϊκές ανάγκες μελλοντικούς εργαζόμενους. ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΟΥΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥΣ.

ΚΑΡΦΙ_ΕΑΑΚ